جنگِ شیمیایی تعریفِ خاصِ خود را دارد و با جنگافزار متعارف یا جنگافزار هستهای متفاوت است. هرگونه استفادهٔ تهاجمی از ارگانیسمهای زنده (مانند سیاه زخم) بعنوانِ جنگ بیولوژیکی در نظر گرفته میشود. با این حال، استفاده از فراوردههای سمی غیرزندهٔ تولید شده توسطِ موجوداتِ زنده (مانندِ موادِ سمییی همچون سم بوتولینوم, رایسین و ساکسیتوکسین) تحتِ مقرراتِ کنوانسیونِ سلاحهای شیمیاییی(CWC) بعنوانِ سلاحهای شیمیایی در نظر گرفته میشوند. بر اساسِ این کنوانسیون، هر گونه مواد شیمیاییِ سمی صرف نظر از منشا آن یک سلاح شیمیایی در نظر گرفته شدهاست. مگر آنکه برای مقاصدی بهرهگیری شوند که ممنوع نیست.[۱]
بمبارانِ شیمیاییِ شهر سردشت توسطِ نیروی هوایی عراق در ۷ تیر۱۳۶۶ و با استفاده از بمبهای شیمیایی در چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت (از توابع استان آذربایجان غربی) انجام شد. در این حمله ۱۱۰ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر کشته و ۸۰۰۰ تن دیگر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و مسموم شدند.[۲] هنوز آثارِ ناهنجارِ آن بر آنان و بر کلِ شهر باقی است.
Leo P. Brophy and George J. B. Fisher; The Chemical Warfare Service: Organizing for WarOffice of the Chief of Military History, 1959; L. P. Brophy, W. D. Miles and C. C. Cochrane, The Chemical Warfare Service: From Laboratory to Field (1959); and B. E. Kleber and D. Birdsell, The Chemical Warfare Service in Combat (1966). official US history;
Gordon M. Burck and Charles C. Flowerree; International Handbook on Chemical Weapons Proliferation 1991
L. F. Haber. The Poisonous Cloud: Chemical Warfare in the First World WarOxford University Press: 1986
James W. Hammond Jr; Poison Gas: The Myths Versus Reality Greenwood Press, 1999
Ishmael Jones, The Human Factor: Inside the CIA's Dysfunctional Intelligence Culture, Encounter Books, New York 2008, revised 2010, ISBN978-1-59403-382-7. WMD espionage.
Benoit Morel and Kyle Olson; Shadows and Substance: The Chemical Weapons Convention Westview Press, 1993
Adrienne Mayor, "Greek Fire, Poison Arrows & Scorpion Bombs: Biological and Chemical Warfare in the Ancient World" Overlook-Duckworth, 2003, rev ed with new Introduction 2008