جعفر بن عبدالله حویزی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قوام الدین جعفربن عبدالله بن ابراهیم حویزی اصفهانی مشهور به شیخ جعفر قاضی (درگذشته ۱۱۱۵ق)، از فقهای امامیه که در تمام عمر قاضی و شیخ الاسلام اصفهان بود.

شیخ جعفر از اهالی حویزه در عین حال زادهٔ کمره (از توابع خمین) بود. وی علاوه بر فقاهت، مفسر اخباری و متکلم بود. وی در علم حدیث و اخبار شاگرد محمدتقی مجلسی (مجلسی اول) و در علوم معقول و منقول از شاگردان محمدباقر سبزواری بود. وی همچنین شاگرد برجسته محقق خوانساری و داماد وی نیز بوده‌است.[۱]

آثار[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. اجازه‌نامه‌های روایتی/ سید محمد علی روضاتی بایگانی‌شده در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی
  • لغتنامهٔ دهخدا، «قاضی حویزی»

پیوند به بیرون[ویرایش]