بیکینی

این یک مقالهٔ خوب است. برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

برای دیگر کاربردها، بیکینی (ابهام‌زدایی) را ببینید.
زنی با پوشش بیکینی

بیکینی (به انگلیسی: bikini) لباس شنای دوتکهٔ زنانه‌ای است که قطعهٔ بالاتنه‌اش مثل سینه‌بند پستان‌ها را می‌پوشاند و قطعهٔ پایین‌تنه‌اش از پشت نشیمنگاه و از جلو شرمگاه را مستتر می‌کند، ولی ناف و دیگر قسمت‌های بدن برهنه می‌مانند. اندازهٔ بالاتنه و پایین‌تنهٔ بیکینی در گونه‌های مختلف آن متفاوت است: برخی گونه‌های بیکینی پستان‌ها، ناحیه تناسلی، و نشیمنگاه را کاملاً می‌پوشانند؛ گونه‌های دیگر طرح‌های اجمالی‌تری دارند و ممکن است تنها هاله پستان و ناحیهٔ تناسلی را فقط تا تپه ونوس بپوشانند.

در مهٔ ۱۹۴۶، طراح مد فرانسوی ژاک هایْم لباس شنای دوتکه‌ای را طراحی کرد و نام آن را «اتم» گذاشت. اتم مانند دیگر لباس‌های شنای معاصر خود ناف را می‌پوشاند. طرح هایْم نتوانست توجه چندانی را به خود جلب کند. در ژوئیهٔ همان سال، طراح لباس فرانسوی لویی رآر از طرح لباس شنای دوتکهٔ خود پرده‌برداری کرد که از اتم کوچکتر بود. رآر نام «بیکینی» را برای طرح خود از نام آب‌سنگ حلقوی بیکینی در اقیانوس آرام برگرفت که ایالات متحده آمریکا در آن‌جا به سلسله‌ای از آزمایش‌های هسته‌ای دست زده بود. بیکینی، از آنجا که ناف و بخش عمدهٔ نشیمنگاه را برهنه می‌گذاشت، شرم‌آور قلمداد می‌شد و رآر نتوانست مانکنی را برای نمایش طرح بدن‌نمایش راضی کند، و ازین رو رقصندهٔ برهنهٔ کازینو د پاریس را برای عرضهٔ طرحش در نمایشگاه لباس‌های شنا استخدام کرد.

پذیرش عام بیکینی به‌سبب طرح لخت و جنجالی‌اش فرایندی آهسته بود. برخی کشورها نیز پوشیدن بیکینی را در سواحل و دیگر اماکن عمومی ممنوع کردند. محبوبیت و مقبولیت این لباس شنا پس از آن گسترش یافت که ستارگان سینمایی چون بریژیت باردو، راکل ولچ، و اورزولا اندرس آن را در فیلم‌های سینمایی پوشیدند و با آن در عکس‌های گلامور ظاهر شدند.

تا میانهٔ دههٔ ۱۹۶۰، طرح مینیمالیستی بیکینی در اغلب کشورهای غربی هم به عنوان لباس شنا و هم به عنوان لباس زیر جا افتاده بود. در اواخر قرن بیستم هم استفاده از آن به عنوان لباس ورزشی در ورزش‌هایی چون والیبال ساحلی و بدن‌سازی رواج یافت و و از قِبَل آن هم صنایعی جانبی چون موزدایی بیکینی و برنزه‌سازی بیکینی سر برآورده‌اند. در بازار گونه‌های مختلفی از بیکینی وجود دارد که برخی از آنها عبارتند از مونوکینی، میکروکینی، تانکینی، تریکینی و اسکرتینی. عبارت بیکینی مردانه نیز گاه برای اشاره به مایوهای اسلیپ استفاده می‌شود و گونه‌های متنوعی از لباس‌های زیر مردانه و زنانه با عنوان لباس زیر بیکینی به بازار عرضه شده‌اند.

ریشه‌شناسی واژه‌ها[ویرایش]

عملیات تقاطع در آب‌سنگ حلقوی بیکینی

طرح مایوهای دوتکه در اروپای دوران قدیم[۱] نیز بوده‌است، ولی طرح امروزی آن در ۵ ژوئیه ۱۹۴۶ در شهر پاریس به نمایش عمومی درآمد.[۲] طراح این مایوهای دوتکه مهندس مکانیکی اهل فرانسه به نام لویی رآر بود که نام طرح خود را از نام آب‌سنگ حلقوی بیکینی در اقیانوس آرام برگرفت.[۳][۴] بیکینی نامی است که استعمارگران آلمانی بر این آب‌سنگ حلقوی گذارده بودند و خود نویسه‌گردانی نام آن در زبان مارشالی است.[۵] چهار روز پیش از رونمایی از این مایوهای دوتکه، آمریکا، برای اولین بار در زمان صلح، به آزمایشی هسته‌ای دست زد. این آزمایش، که در آب‌سنگ حلقوی بیکینی انجام گرفت، به عملیات تقاطع موسوم است.[۶] رآر امیدوار بود شیوهٔ تحریک‌آمیز طراحی مایوهایش، همچون ترکیدن بمب هسته‌ای در بیکینی، «بازخورد فرهنگی و تجاری انفجاری» ایجاد کند.[۷][۸][۹][۱۰]

در سال ۱۹۶۴، رودی گرنریچ با پسین‌سازی از واژه بیکینی، واژه مونوکینی را برای مایوی یک‌تکه‌ای خود انتخاب کرد. پیشوند بی (‎-bi) در زبان لاتین به معنی «دو» و پیشوند مونو (-mono) به معنی «یک» است.[۱۱][۱۲] بعدها طرح‌های دیگری چون تانکینی و تریکینی این اشتقاق معکوس را ادامه دادند.[۱۳] با گذر زمان، «خانوادهٔ ـکینی‌ها» (نامی که ویلیام سفایر بر آن‌ها گذاشت)،[۱۴] که دربرگیرندهٔ «خواهران ـینی» (نامی که اَن کول[الف] بر آن‌ها گذاشت)[۱۵] هم می‌شود، به طیفی گسترده از مایوها تبدیل شد که مونوکینی (یا یونیکینی یا نوموکینی)، سیکینی، تانکینی، کمیکینی، هیکینی (یا هیپکینی)، مینی‌کینی، فِیْس‌کینی، بورکینی، و میکروکینی از نمونه‌های آنند.[۱۶] لغت‌نامه‌نویس انگلیسی سوزی دنت در گزارش زبان انتشارات دانشگاه آکسفورد (چاپ ۲۰۰۳) مشاهده و پیگیری ابداعات جدیدی چون باندوکینی و کم‌کینی را امری مهم می‌داند.[۱۷]

بیکینی، که بدواً نشان تجاری ثبت‌شده‌ای برای رآر بود، امروزه یک نشان تجاری عام است.[۱۸]

تاریخچه[ویرایش]

جهان باستان[ویرایش]

موزائیکی مربوط به کف «ویلا رومانا دل‌کازاله» در جزیره سیسیل، از اولین تصویرهای بیکینی

باستان‌شناس انگلیسی جیمز ملارت در توصیف جامهٔ الهه مادر در چتل‌هویوک (از آثار دورهٔ مس‌سنگی در ترکیهٔ امروزی، مربوط به حدود ۰۵۶۰۰ ۵۶۰۰ (پ.م)) آن را به بیکینی تشبیه می‌کند. در این تندیس الهه مادر بر روی دو پلنگ نشسته‌است و جامه‌ای شبیه بیکینی بر تن دارد.[۱][۱۹] پیشینهٔ لباس شنای دوتکه را ولی باید در جهان یونانی رومی پی گرفت. بر روی کوزه‌ها و نقاشی‌هایی مربوط به ۰۱۴۰۰ ۱۴۰۰ (پ.م)، زنان ورزشکار با جامه‌هایی بیکینی‌مانند به تصویر کشیده شده‌اند.[۲۰] در موزائیکی باقی‌مانده از سدهٔ چهارم میلادی مربوط به کف «ویلا رومانا دل‌کازاله» واقع در جزیره سیسیل ایتالیا، زنانی جوان در پوششی بیکینی‌مانند در حال وزنه‌برداری، پرتاب دیسک، و دویدن به تصویر کشیده شده‌اند.[۲][۲۱] این موزاییک که مربوط به دورهٔ آزار بزرگ (۲۸۳ تا ۳۰۵ میلادی) می‌شود، تصویرگر ده زن جوان است که به شکلی آناکرونیستیک «دختران بیکینی‌پوش» نام گرفته‌اند.[۲۲][۲۳] در دیگر یافته‌های باستان‌شناسی رومی طرح‌هایی از ونوس در پوششی مشابه دیده می‌شود؛ از آن جمله می‌توان به تصاویر ونوس بیکینی‌پوش یافته شده در «کازا دلا ونرهٔ» پمپئی،[۲۴][۲۵][۲۶] در تبلینوم خانه جولیا فلیکس،[۲۷] و در یکی از میان‌تالارهای باغ ویا دلابوندانزا اشاره کرد.[۲۸]

طرح‌های پیشرو[ویرایش]

تاریخ تحول بیکینی
تنپوش‌های گشاد از دههٔ اول قرن بیستم
آنت کلرمن مد لباس شنای بدن‌نما را شروع کرد، ۱۹۰۹
جین وایمن در لباس شنایی با پاها و شکم عریان، ۱۹۳۵

از آنجا که مسیحیان اروپایی شنا و حمام در فضای باز را امری ناپسند می‌انگاشتند، تا قرن هجدهم نیاز چندانی به جامهٔ شنا یا حمام نداشتند. در این قرن لباس‌هایی گشاد و آستین‌بلند از جنس فلانل یا پشم برای حمام کردن پدیدار شد که شبیه تنپوش خواب زنانه بود، تا زیر قوزک پا می‌آمد، و پوشیدگی و حجب فرد را حفظ می‌کرد.[۲۹]

در سال ۱۹۰۷، پلیس بوستون شناگر و هنرپیشهٔ استرالیایی آنت کلرمن را در ساحل آن شهر به‌سبب به‌تن کردن لباس شنایی یک‌تکه، بدن‌نما، تنگ، و بدون آستین دستگیر کرد. این نمونهٔ مایو، که از گردن تا شست پای فرد را می‌پوشاند، نخست در انگلستان عرضه شد و تا سال ۱۹۱۰ به‌عنوان لباس شنای زنانه در اروپا پذیرفته شده‌بود.[۳۰] در سال ۱۹۱۳، کارل جنتزن اولین مایوی دوتکهٔ زنانه را درست کرد. رقابت‌های شنای زنان برای نخستین بار در المپیک ۱۹۱۲ استکهلم انجام گرفته بود و جنتزن با الهام از آن مایویی چسبان طراحی کرد که تکهٔ پایینی آن شلوارک و تکهٔ بالایی آن پیراهنی آستین‌کوتاه بود.[۳۱]

در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، الگوی رفتاری عامه از «تن به آب زدن» به «آفتاب گرفتن» تغییر شکل داد و این سبب شد از ملاحظات عملکردی در طراحی مایوها کاسته و به زیور و زینت‌شان عنایت بیشتری شود. در دههٔ ۱۹۲۰، در ساخت لباس شنای چسبان از نخ ریون استفاده می‌شد،[۳۲] ولی دوام آن‌ها در مقابل خیس شدن کافی نبود.[۳۳] جرسی و ابریشم نیز گاه در ساخت مایو به کار می‌رفتند.[۳۴] تا دههٔ ۱۹۳۰، سازندگان مایو خط گردن پشت لباس را پایین کشیده، آستین‌ها را حذف، و بغل‌ها را تنگ کرده بودند. با ابداع پارچههای جدید، مخصوصاً لاتکس و نایلون، در دههٔ ۱۹۳۰، لباس‌های شنا وجب‌به‌وجب تنگ‌تر شدند و بندهایی به شانه افزوده شد تا بتوان با پایین کشیدنشان بدن را برنزه کردن کرد.[۳۵]

در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، میزان برهنگی میان‌تنه و شکم در لباس‌های شنای زنانه افزایش یافت. در فیلم هالیوودی سه نفر با یک کبریت، که در سال ۱۹۳۲ اکران شد، از لباس شنایی دوتکه‌ای استفاده شد که میان‌تنهٔ برهنه را به نمایش می‌گذاشت. با اکران پرواز به ریو در سال ۱۹۳۳، دولورس دل ریو اولین بازیگر مشهور هالیوودی شد که با لباس شنای دوتکه‌ای بر پردهٔ سینما حاضر شد.[۳۶]

مجله‌های نوجوانان در اواخر دههٔ ۱۹۴۰ و در دههٔ ۱۹۵۰ نیز طرح‌های مشابهی از لباس‌هایی با میان‌تنهٔ برهنه را چاپ می‌کردند. با این حال، مد میان‌تنهٔ برهنه مختص سواحل و رویدادهای غیررسمی بود و پوشیدن این البسه در ملأ عام نافی نزاکت قلمداد می‌شد.[۳۷] مهر تأیید هالیوود بر این مد با فیلم‌های چون دختر نپتون (اکران ۱۹۴۹) زده شد، که در آن استر ویلیامز لباس‌هایی با عناوین کنایه‌آمیز جنسی بر تن می‌کند.[۳۸]

مساعی جنگی در دوران جنگ جهانی دوم نیازمند مقادیر زیادی پنبه، ابریشم، نایلون، پشم، چرم، و لاستیک بود. در آمریکا در ۱۹۴۲، هیئت تولیدات جنگی با صدور مقررات L-85 استفاده از نخ طبیعی در تولید پوشاک را محدود کرد[۳۹] و خواستار کاهش ۱۰ درصدی استفاده از نخ در لباس‌های شنای زنانه شد.[۴۰] تولیدکنندگان لباس شنا برای پوشاندن جامهٔ عمل به این مقررات حاشیه‌ها و دیگر منضمات لباس‌ها را حذف کردند[۳] و همزمان تولید لباس‌های شنای دوتکه با میان‌تنهٔ برهنه را افزایش دادند.[۴۱] بااین‌وجود تقاضای خرید لباس‌های شنا زوال یافت، چرا که، به ویژه در اروپا، رغبت چندانی برای تفریح در سواحل نبود.[۳]

طرح مدرن[ویرایش]

میشلین برناردینی در حال مدلینگ بیکینی رآر در پی‌سین مولیتور، ۵ ژولای ۱۹۴۶. طرح رآر چنان کوچک بود که می‌شد آن را در یک جعبهٔ ۵ در ۵ در ۵ سانتیمتر (۲٫۰ در ۲٫۰ در ۲٫۰ اینچ)، مشابه جعبه‌ای که برناردینی در تصویر در دست دارد، جا داد.

پس از جنگ جهانی دوم، و همزمان با نخستین تابستان بدون جنگ در اروپا پس از سال‌ها، طراحان فرانسوی بر آن بودند که مدهایی مطابق با حال‌وهوای اروپای نجات‌یافته به بازار معرفی کند.[۴۰] پارچه هنوز کالایی کمیاب بود[۴۲] و در ۱۹۴۶، دو طراح فرانسوی، ژاک هایْم و لویی رآر، تقریباً همزمان لباس‌های شنای دوتکه را طراحی کردند تا صنعت لباس شنا را احیا کنند.[۴۳][۴۴]‌هایم طرح لباس شنای دوتکهٔ خود را، که آن را «اتم»[ب] (کوچک‌ترین ذرهٔ شناخته‌شدهٔ ماده) نامیده بود، در پاریس عرضه کرد و گفت که اتم «کوچک‌ترین لباس شنای جهان است.»[۴۰][۴۵] اتم، با اینکه از لباس‌های شنای دوتکهٔ دههٔ ۱۹۳۰ کوتاه‌تر بود، هنوز ناف را می‌پوشاند.[۴۲][۴۶][۴۷][۴۸]

اندکی بعد، لویی رآر لباس شنای دوتکهٔ خود را با عنوان «بیکینی» طراحی کرد.[۴۹] رآر در مشاهداتش در ساحل دریافته بود که زنان برای بهتر کردن شکل برنزه در آفتاب‌گیری‌هایشان لبه‌های لباس شنا را به سمت بالا تا می‌کنند.[۵۰] رآر طرح خود را در نمایشگاه لباس‌های شنایی عرضه کرد که در استخر عمومی محبوبی در پاریس به نام پی‌سین مولیتور برگزار می‌شد. زمان این نمایشگاه چهار روز پس از نخستین آزمایش سلاح هسته‌ای پس از جنگ بود. اخبار مربوط به این آزمایش، که در آب‌سنگ حلقوی بیکینی انجام شد، روزنامه‌ها را پر کرده بود و رآر امیدوار بود طرح او نیز بهره‌ای از این پوشش خبری ببرد.[۵۱][۵۲] «بیکینی» رآر موجزتر از «اتم» هایم بود و شامل دو مثلث پارچه‌ای به عنوان سوتین و دو مثلث پارچه‌ای هم برای پوشاندن تپه ونوس و نشیمنگاه می‌شد که با بند به هم متصل شده بودند. از آنجا که رآر نتوانست مانکنی را برای نمایش طرح بدن‌نمایش راضی کند،[۵۳] رقصندهٔ برهنه ۱۹ سالهٔ کازینو د پاریس به نام میشلین برناردینی را استخدام کرد.[۵۴] رآر همچنین اعلام کرد که بیکینی، با تنها ۳۰ اینچ مربع (۱۹۰ سانتی‌متر مربع) پارچه، «کوچکتر از کوچک‌ترین لباس شنای جهان است.»[۵۵][۵۶] به گفتهٔ رآر «بیکینی مثل بمب [اتم] کوچک است و مهلک.»[۵۷] منتقد مد دایانا وریلند هم بیکینی را «بمب اتم مد» توصیف کرد.[۵۷] پس از رونمایی از بیکینی، برناردینی ۵۰٬۰۰۰ نامه دریافت کرد که بسیاری از آن‌ها از سوی مردان بودند.[۳][۳۱]

مطبوعات به شکلی گسترده به عکس‌های برناردینی در بیکینی و گزارش رویداد پرداختند. اینترنشنال هرالد تریبیون به تنهایی ۹ گزارش دربارهٔ رویداد چاپ کرد.[۵۸] فیگارو هم نوشت: «مردم در آرزوی لذت سادهٔ دریا و آفتاب بودند. برای زنان، پوشیدن بیکینی نماد نوعی آزادی دوباره بود. بیکینی ربطی به جذبهٔ جنسی نداشت، بلکه مراسمی بودن برای بزرگداشت آزادی و بازگشت به لذت زندگانی.»[۳۱]

«اتم» هایم به حس نزاکت اجتماعی دههٔ ۱۹۴۰ نزدیک‌تر بود، ولی در نهایت طرح رآر توانست توجه عامه را جلب کند.[۴۲] با اینکه طرح هایْم قبل از طرح رآر در سواحل پوشیده شد و در اوایل فروش بیشتری هم داشت، نام بیکینی برای لباس شنای دوتکه رواج یافت و ماندگار شد.[۲][۵۹] با پیدایش طرح‌های رقیب، رآر اعلام کرد که تنها لباس شنایی را می‌توان بیکینی واقعی داشت که «بتوان آن را از حلقهٔ ازدواج رد کرد.»[۳] اولین بیکینی‌های مدرن از پنبه و ژرسه تولید شدند.[۶۰]

مقاومت اجتماعی[ویرایش]

چنان‌که در تاریخچهٔ پیش رو خواهد آمد، بیکینی چیزی فراتر از یک جامهٔ لخت و پتی بود. بیکینی وضعیتی ذهنی بود.

لینا لنچک، ساحل: تاریخچهٔ بهشت روی زمین، ۱۹۹۸[۶۱]

با وجود موفقیت اولیهٔ بیکینی در فرانسه، زنان جهان به پوشیدن لباس شنای یک‌تکهٔ سنتی ادامه دادند. رآر نیز به دلیل فروش پایین بیکینی به طراحی و فروش شورت‌های مرسوم بازگشت.[۶۲] در ۱۹۵۰، فرد کول، صاحب تولیدی موفق لباس شنای «کول آو کلیفرنیا»[۳۱][پ] به مجلهٔ تایم گفت که «بیکینی‌های مشهور فرانسوی» را به دیدهٔ تمسخر می‌نگرد.[۶۳] رآر خود بعدها از بیکینی با توصیف لباس شنایی یاد کرد «که همه‌چیز یک دختر را جز نام خانوادگی مادرش فاش می‌کند.»[۶۴] مجلهٔ مد مادرن گرل مگزین[ت] نیز در سال ۱۹۵۷ نوشت «لازم نیست حرفی حرامِ بحث دربارهٔ بیکینی‌های کذایی شود؛ چرا که ممکن نیست دخترانِ با حجب و درایت هرگز تن به پوشیدن چنین چیزی دهند.»[۲][۳۱]

در ۱۹۵۱ اریک مورلی در جشنواره بریتانیا مسابقه‌ای زیبایی با عنوان «مسابقهٔ بیکینی جشنواره» برگزار کرد که فرصتی برای تبلیغ لباس‌های شنا بود. مطبوعات از این مراسم استقبال کردند و به آن عنوان «دوشیزهٔ جهان» را دادند.[۶۵][۶۶] مورلی این نام را به عنوان یک نماد بازرگانی ثبت کرد.[۶۷] برندهٔ مسابقه کیکی هاکنسون سوئدی بود. هاکنسون در مراسم تاجگذاری‌اش به عنوان دوشیزهٔ جهان، تنها یک بیکینی بر تن داشت. این امر موجب شد پاپ پیوس دوازدهم مراسم را تقبیح کند،[۶۸][۶۹][۷۰] و اسپانیا و ایرلند هم تهدید کردند که مسابقه را تحریم می‌کنند.[۷۱] در ۱۹۵۲، پوشیدن بیکینی در این مراسم ممنوع شد و قرار شد شرکت‌کنندگان به جایش لباس شب رسمی بپوشند.[۷۲][۷۳] در پی این جنجال‌ها دیگر جشنواره‌های زیبایی جهان نیز پوشیدن بیکینی را ممنوع کردند.[۷۴][۷۵] با اینکه برخی بیکینی و مسابقه‌های زیبایی را در راستای گسترش آزادی‌های زنان می‌دانستند، علاوه بر گروه‌های فرهنگی و مذهبی مخالف برهنگی، برخی فمنیستها نیز با آن مخالف بودند.[۶۸][۷۶]

پوشیدن بیکینی در سواحل اقیانوس اطلس در فرانسه و همچنین در اسپانیا، ایتالیا[۶۸] پرتغال، استرالیا، و تعدادی از ایالات آمریکا نیز ممنوع شد.[۷۷][۷۸] نظامنامهٔ تولید تصاویر متحرک آمریکا، موسوم به کد هِیْز،[ث] که از ۱۹۳۴ اجرایی شد هم با اینکه اجازهٔ پوشیدن لباس دوتکه را می‌داد ولی نمایش ناف را در فیلم‌های هالیوودی ممنوع کرد.[۷۹] گارد ملی حجب نیز، که یک سازمان کاتولیک نظارت‌کننده بر محتوای رسانه‌ای در آمریکا بود، هالیوود و تهیه‌کنندگان فیلم‌های خارجی را تحت فشار گذاشت تا از نمایش بیکینی در فیلم خودداری کنند.[۸۰] حتی در ۱۹۵۹ هم اَن کول، یکی از بزرگ‌ترین طراحان لباس شنای آمریکا، می‌گفت که بیکینی «چیزی بیش از یک شورت بندی نیست و در لبهٔ تیغ حیا قرار دارد.»[۸۱] کد هیز در میانهٔ دههٔ ۱۹۶۰ لغو شد و ممنوعیت نمایش ناف زنانه و دیگر محدودیت‌هایش به فراموشی سپرده شد.[۸۲] قدرت اعمال تأثیر گارد ملی حجب نیز تا دههٔ ۱۹۶۰ تحلیل رفته بود.[۸۳]

گسترش محبوبیت[ویرایش]

سنت پوشیدن بیکینی در کارناوال ریو در ۱۹۵۰ آغاز شد. این عکس از سال ۲۰۰۹ نمایشگر یک رقصندهٔ سامبا در کارناوال ریو است.[۸۴]

گسترش عکاسی گلامور از بازیگران و مانکن‌های محبوب در آمریکا و اروپا نقش مهمی در شناخته شدن بیکینی در بین عموم داشت.[۸۵] در دههٔ ۱۹۵۰، ستارگان هالیوودی چون اوا گاردنر، ریتا هیورث، لانا ترنر،[۸۶][۸۷] الیزابت تیلور،[۸۷] تینا لوئیس،[۸۷] مریلین مونرو،[۸۷] استر ویلیامز، و بتی گریبل[۸۸] از تبلیغات جنجال‌برانگیزی که بیکینی در پی داشت بهره بردند و با پوشیدن آن عکس گرفتند. خصوصاً پین‌آپهای بیکینی‌پوش هیورث و ویلیامز به‌شکلی گسترده در سراسر آمریکا توزیع شد.[۳۱] در ۱۹۵۰، الویرا پاگا در کارناوال ریو برزیل با بیکینی طلایی حاضر شد و سنت بیکینی‌پوشی در این مراسم را بنیان گذاشت.[۸۴]

در فرانسه، بریژیت باردو هفده ساله در فیلم مانینا، دختر بدون لفاف[ج] بیکینی‌ای به تن کرد که با معیارهای اجتماعی آن زمان جنجال‌آفرین می‌نمود. تبلیغات فیلم، که در مارس ۱۹۵۳ در فرانسه آغاز شد، بیشتر از اینکه توجه کسی را به فیلم جلب کند موجب شد ملاحظات به بیکینی باردو متوجه شود. تا زمان اکران فیلم در آمریکا در ۱۹۵۸، نام آن به مانینا، دختر بیکینی‌پوش تغییر یافته بود. باردو همچنین همزمان با جشنواره کن در سال ۱۹۵۷ عکسی بیکینی‌پوش و در ساحل گرفته بود. باردو با همکاری همسر و کارگزار هنری‌اش روژه وادیم مجموعه عکس‌هایی بیکینی‌پوش در هر کدام از سواحل جنوب فرانسه منتشر کرد که توجه بسیاری را برانگیخت.[۸۹] عکس‌های مشابهی از آنیتا اکبرگ، سوفیا لورن و دیگران نیز گرفته شد. به‌نوشتهٔ گاردین، عکس‌های باردو سن-تروپه را به پایتخت لباس ساحلی جهان تبدیل ساخت[۵۵] و باردو هم با عنوان «زیبای غواص کن» شناخته شد.[۹۰] عکس‌های باردو به شناخته شدن جشنوارهٔ کن در میان عامه کمک کردند و کن هم تأثیر شاخصی در موفقیت باردو داشت.[۹۱]

تک‌آهنگ موفق برایان هایلند با عنوان «ایتسی بیتسی پتی بیکینی» در تابستان ۱۹۶۰ به رتبهٔ نخست لیست داغ‌ترین آهنگ‌های مجلهٔ بیلبورد رسید؛ این ترانه روایت‌گر داستان دختری جوان است که خجالت می‌کشد بیکینی جدیدش را در ساحل بپوشد چرا که فکر می‌کند انگشت‌نما خواهد شد.[۹۲] اولین باری که یک عکس با بیکینی روی جلد پلی‌بوی چاپ شد در سال ۱۹۶۲ بود؛ اولین نسخه لباس شنای اسپورتس ایلاستریتد دو سال بعد به روی دکه‌ها آمد و کاور آرت آن عکسی از ببت مارکس در یک بیکینی سفید بود.[۹۳]

عکس تبلیغاتی فرانکی آوالون و آنت فونیچلو برای یک فیلم بیچ پارتی (دههٔ ۱۹۶۰). فونیچلو اجازه نداشت نافش را نشان بدهد.

اورزولا اندرس، بازیگر نقش هانی رایدر در فیلم بریتانیایی دکتر نو (از مجموعه فیلم‌های جیمز باند، اکران ۱۹۶۲)، در این فیلم یک بیکینی سفید پوشید که به بیکینی دکتر نو موسوم شد و یکی از مشهورترین بیکینی‌های تاریخ است و صحنهٔ نمایش آن از معروف‌ترین لحظات تاریخ سینما و مد است.[۹۴][۹۵][۹۶] اندرس خود گفته‌است که موفقیتش را به آن بیکینی سفید مدیون است: «این بیکینی مرا به یک موفقیت بدل ساخت. در پی هنرپیشگی به عنوان اولین باند گرل، من این آزادی را به دست آوردم که نقش‌های بعدی‌ام را خودم انتخاب کنم و از لحاظ مالی هم مستقل باشم.»[۹۴][۹۷]

موفقیت غیرمنتظرهٔ فیلم بیچ پارتی (اکران ۱۹۶۳) با هنرپیشگی آنت فونیچلو و فرانکی آوالون منجر به اکران موجی از فیلم‌ها شد که بیکینی را به نمادی در فرهنگ عامه بدل ساختند؛ بااین‌حال فونیچلو برخلاف دیگر بازیگران زن فیلم‌ها اجازه نداشت بیکینی طرح رآر را بپوشد. در ۱۹۶۵ زنی به تایم گفت که نپوشیدن بیکینی «ملال‌آور» است و دو سال بعد هم همین مجله نوشت که آب از سر ۶۵ درصد مجموعهٔ جوانان گذشته‌است.[۸۶]

راکل ولچ و بیکینی خزش در پستر فیلم یک میلیون سال پ.م. (اکران ۱۹۶۶) به یکی از نمادین‌ترین تصاویر بیکینی و لحظات سینمایی تاریخ تبدیل شد.[۹۸] این بیکینی که در فیلم یک میلیون سال پ.م. از پوست آهوی کوهی ساخته شده بود، در تبلیغات فیلم با عنوان «نخستین بیکینی نوع» بشر به کار گرفته شد[۹۹] و بعدها از آن با عنوان «مد شاخص دههٔ ۱۹۶۰» یاد شد.[۱۰۰] راکل ولچ پس از بازی در این فیلم به یک نماد مد تبدیل شد[۲] و عکس‌های بیکینی‌پوشش پین‌آپی پرفروش شد.[۱۰۰]

شورت و سوتین بیکینی چسبان نایلونی مکملی بر بوتیک مد نوظهور دههٔ ۱۹۶۰ بودند و مینیمالیسم در طراحی بیکنی را ممکن ساختند.[۱۰۱] در همین دهه داو دوپون پارچهٔ لاکرا (نام دوپون برای اسپندکس) را به بازار معرفی کرد.[۳۲] اسپندکس به طراحان این اجازه را داد که لباس‌های شنای چسبانشان را به مثابهٔ پوست دوم و بدون آستردوزی سنگین طراحی کنند.[۱۰۲] به نوشتهٔ کلی کیورن بنسیمون، مانکن سابق و نویسندهٔ کتاب بیکینی «لاکرا امکان پوشیدن بیکینی را برای زنان بیشتری فراهم کرد. لاکرا شکم نمی‌داد، ایجاد پاکت نمی‌کرد، و می‌پوشاند و نمایش می‌داد. بیکینی لاکرا دیگر آنقدر مثل لانژری نبود.»[۱۰۳] استفادهٔ بیشتر از پارچه‌های چسبان فرایند تولید را هم ساده‌تر کرد.[۸۵] این پارچه‌ها همچنین اجازهٔ طراحی «بیکینی بندی»، و مونوکینی را هم به طراحان دادند.[۱۰۴] لباس‌های شنا با پارچه‌های جایگزینی مثل مخمل، چرم، و قلاب‌دوزی نیز در اوایل دههٔ ۱۹۷۰ پدید آمدند.[۸۵]

پذیرش عام[ویرایش]

شرکت رآر در ۱۹۸۸[۱۰۵] (چهار سال پس از مرگ خود او) تعطیل شد.[۱۰۶] تا پایان قرن بیستم، بیکینی محبوب‌ترین لباس ساحلی جهان شده بود. به نوشتهٔ تاریخ‌نگار فرانسوی مد الیویه سایار[چ] دلیل این امر «قدرت زنان بوده‌است و نه قدرت مد.» سایار می‌گوید «آزادی لباس شنا همواره تابع آزادی زنان بوده‌است.»[۲] با اینکه لباس‌های شنای یک‌تکه در دههٔ ۱۹۸۰ و اوایل دههٔ ۱۹۹۰ باز محبوب شده بودند،[۱۰۶] در ۱۹۸۸ بیکینی حدود ۲۰٪ فروش لباس‌های شنا را به خود اختصاص داده بود که این بیش از هر گونهٔ دیگر مایو در آمریکا بود.[۸۱]

در ۱۹۷۷، دوشیزهٔ زیبایی ایالت مریلند، جیمی فاکس[ح]، اولین شرکت کنندهٔ تاریخ مسابقهٔ دوشیزه آمریکا بود که با لباس شنای دوتکه در آن شرکت می‌کرد.[۱۰۷] به نوشتهٔ جینا بلافونته[خ] در نیویورک تایمز هم هنرپیشگان زن فیلم‌های اکشنی مثل تصادف آبی (۲۰۰۲) و فرشتگان چارلی: زدن به سیم آخر (۲۰۰۳) لباس شنای دوتکه را تبدیل به «معادل قرن بیست و یکمی کت‌وشلوار قدرت[fa ۱] کردند.»[۳۱]

به نوشتهٔ بن دینکاف چارلستون[د] «بیکینی نماد جهشی اجتماعی بود که شامل آگاهی بدنی، ملاحظات اخلاقی، و رویکردهای جنسی می‌شد.»[۳۱] به گزارش گروه ان‌پی‌دی، در اوایل قرن بیست و یکم ارزش سالانهٔ صنعت تولید بیکنی به ۸۱۱ میلیون دلار می‌رسید،[۱۰۴] و از قِبَل آن هم صنایعی جانبی چون موزدایی بیکینی و برنزه‌سازی بیکینی سر برآورده بودند.[۱۰۸]

با اینکه بیکینی‌هایی در اندازهٔ کودکان در دههٔ ۱۹۵۰ در اروپا تولید شده بود، لباس‌های شنای کوچک‌تر از سایز ۱۱ معمولاً با سوتین جدا فروخته نمی‌شوند. در آمریکای شمالی و بریتانیا لختی بالاتنهٔ دختران در اواخر دوران کودکی (۷ تا ۱۱ سالگی) ناپسندیده قلمداد می‌شود و در مواردی اخراج خانواده‌ها از استخرهای عمومی به دلیل لختی بالاتنهٔ کودکان گزارش شده‌است.[۱۰۹] در ۲۰۰۲ نیز از ابرکرومبی اند فچ به دلیل فروش بیکینی و شورت‌های بندی در سایز کودکانه انتقادهایی شد.[۱۱۰]

بیرون از جهان غرب[ویرایش]

هلهله‌چی‌های چینی در پارک چاویانگ
مانکن بریتانیایی صوفیا حیات

شارمیلا تاگور نخستین بازیگر بالیوودی بود که با بیکینی در یک فیلم (شبی در پاریس، اکران ۱۹۶۷) بازی کرد.[۱۱۱][۱۱۲] عکس‌هایی بیکینی‌پوش از او نیز در مجلهٔ فیلم‌فیر به چاپ رسید.[۱۱۳][۱۱۴] این پوشش تماشاچیان محافظه‌کار هندی را شوکه کرد،[۱۱۵] ولی سرآغاز روندی بود که با زینت امان در هیرا پنا (۱۹۷۳) و قربانی (۱۹۸۰)،[۱۱۶] دیمپل کاپادیا در بابی (۱۹۷۳)،[۱۱۶] و پروین بابی در رابطه مبتذل (۱۹۸۲) ادامه یافت.[۱۱۶][۱۱۷] با وجود محافظه‌کاری موجود جامعهٔ هند، بیکینی پوشاک محبوبی است. در تابستان فروش لباس‌های شنای یک‌تکه، شورت، و تانکینی برای شنا در مکان‌های عمومی رونق دارد.[۱۱۸] بیشتر فروش بیکینی در زمستان و فصل «ماه عسل» ها صورت می‌گیرد.[۱۱۸]

تا اواخر دههٔ اول قرن بیست و یکم، صنعت بیکینی چین تهدیدی جدی برای صنعت بیکینی برزیل بود.[۱۱۹] رکورد بزرگ‌ترین راهپیمایی بیکینی‌پوشان جهان نیز درسال ۲۰۱۲ در هولوداو در لیائونینگ شکسته شد. در این راهپیمایی ۱٬۰۸۵ نفر شرکت داشتند و عکسی هم با حضور ۳٬۰۹۰ زن گرفته شد.[۱۲۰][۱۲۱] در غالب مناطق خاورمیانه، بیکینی یا ممنوع است یا جنجال‌آفرین. در ۱۹۷۳ مجلهٔ لبنانی الشبکة عکس زنی را با پوشش بیکینی روی جلد خود چاپ کرد، ولی مجبور شد نسخهٔ دومی هم از آن شماره چاپ کند که در آن تنها صورت مانکن دیده می‌شد.[۱۲۲] در ۲۰۱۱ نیز کاور آرت مجلهٔ عربی لیلک (مستقر در اسرائیل) عکسی بیکینی‌پوش از هدی نقاش، دوشیزهٔ زمین آن سال بود و او نخستین زن عربی شد که عکسی از او با پوشش بیکینی در مجله‌ای عربی چاپ می‌شود.[۱۲۳][۱۲۴][۱۲۵]

گونه‌های بیکینی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: گونه‌های بیکینی
گونه‌های بیکینی در ویترین مغازه‌ای در آمریکا، ۲۰۰۵

گرچه عنوان «بیکینی» در آغاز تنها به لباس‌های شنایی گفته می‌شد که ناف شخص پوشندهٔ آن را آشکار می‌نمودند، امروزه در صنعت مد به هر لباس شنای دوتکه‌ای بیکینی گفته می‌شود.[۱۲۶] بیکینی‌های مدرن طرحی ساده و اجمالی دارند: سوتین برای پوشاندن پستان از دو مثلث پارچه‌ای تشکیل شده‌است و مثلث سومی هم تشکیل شورتی را می‌دهد که نشیمنگاه و کشاله ران را می‌پوشاند.[۸۵]

در تولید بیکینی می‌توان از مواد پوشاکی متنوعی استفاده کرد و این مواد عنصری مهم در طرح بیکینی هستند.[۱۲۷] بیکینی‌های مدرن در ابتدا از پنبه و ژرسه تولید می‌شدند. با معرفی لاکرا (اسپندکس) به بازار از سوی داو دوپون در دههٔ ۱۹۶۰ انقلابی در نحوهٔ طراحی و پوشیدن بیکینی پدید آمد[۱۰۳] و از اوایل دههٔ ۱۹۷۰ نیز بیکینی‌هایی با پارچه‌های جایگزین مثل مخمل، چرم، و قلاب‌دوزی تولید شدند.[۸۵] در نمایشگاه مدی که در سال ۱۹۸۵ برگزار شد، لباس‌های شنای دوتکه‌ای معرفی شد که در بعضی از آن‌ها به‌جای سوتین باندوشکل معمولی از تاپ کوتاه استفاده شده بود، بعضی از جلو شبیه لباس شنای دوتکه و از پشت شبیه لباس شنای یک‌تکه بودند، بعضی بند شلوار یا حاشیه چین‌دار داشتند، و در بعضی حفره‌ای جلوی شکم بریده شده بود.[۱۲۸] برای راضی کردن سلایق متنوع، امروزه در طراحی برخی بیکینی‌ها از زیورآلات فلزی و سنگی استفاده می‌شود. همچنین برای پاسخ به میزان بالای تقاضا، برخی تولیدکنندگان نوعی از خدمات تولید هنگام درخواست را عرضه می‌کنند که می‌تواند بیکینی درخواستی را در هفت دقیقه آماده سازد.[۱۲۹] گران‌قیمت‌ترین بیکینی جهان را سوزان روزن[ذ] در فوریه ۲۰۰۶ طراحی کرد. در این بیکینی ۱۵۰ قیراط (۳۰ گرم) الماس استفاده شده‌است و قیمت آن ۲۰ میلیون دلار تخمین زده می‌شود.[۱۳۰]

گونه‌های اصلی[ویرایش]

گونه‌های متنوعی از بیکینی در بازار هست که برخی از آنان عبارتند از: بیکینی بندی، مونوکینیها (بدون بالاتنه یا بالاتنه و پایین‌تنه متصل)، تریکینی‌ها (لباس شنای سه‌تکه، تانکینیها (زیرپوش رکابی، شورت بیکینی)، کم‌کینی‌ها (زیرپوش زنانه، شورت بیکینی)، باندوکینی (بالاتنهٔ باندوشکل، شورت بیکینی)، اسکرتینی (بالاتنهٔ بیکینی، پایین‌تنه دامن کوتاه)، «بیکینی مادربزرگانه» (بالاتنهٔ بیکینی، پایین‌تنهٔ بوی‌لگ)، هیکینی‌ها (یا هیپی‌کینی)، سیکینی (شفاف)، مینی‌کینی‌ها، میکروکینی‌ها، مینی‌می‌ها، اسلینگ‌شات‌ها (یا بیکینی معلق)، پایین‌تنهٔ شورت بندی، تای‌سایدها[ر] (نوعی بیکینی بندی) و تیردراپ‌ها.[ز][۱۶]

گونه تصویر سال توضیحات
باندوکینی
noborder
noborder
—
 باندوکینی (یا باندینی)[۱۳۱] لباس شنایی است که بالاتنهٔ آن باندو (سوتینی بدون بند سر شانه) است که ممکن است با هر گونه پایین‌تنه‌ای پوشیده شود.[۱۳۲][۱۳۳]

باندوکینی کهن‌ترین گونهٔ لباس شنای دوتکه است و سابقهٔ آن به قرن چهارم میلادی می‌رسد.[۲۲][۲۳][۱۳۴][۱۳۵] پس از معرفی دوباره به بازار، محبوبیت آن در میان زنان جوان به سرعت گسترش یافت[۱۳۶] و بخشی از بازار فروش تانکینی را به خود اختصاص داد.[۱۳۷]

میکروکینی noborder ۱۹۹۵ خانوادهٔ میکروکینی، که شامل اعضایی چون مینی‌کینی، مینی‌مینی و تیردراپ هم می‌شود، گونه‌ای به شدت اجمالی از بیکینی‌هاست.[۱۳۸]

در طرح میکروکینی تنها به قدری پارچه استفاده می‌شود که اندام‌های جنسی و (در طرح‌های زنانه) نوک پستان پوشیده شود. میکروکینی‌ها بندهایی متصل به پارچه دارند تا آن را در جای خود نگه دارند، و در برخی گونه‌ها به جای بند از چسب یا سیم استفاده می‌شود. میکروکینی در لبهٔ تیغ حقوقی و عرف اجتماعی قرار دارد و جایگاهی بین برهنه‌گرایی و لباس شنای مرسوم را به خود اختصاص می‌دهد.[۱۳۹]

مونوکینی noborder ۱۹۶۴ مونوکینی (همچنین لباس شنای بدون بالاتنه، یونیکینی یا نوموکینی) لباس شنای یک‌تکه‌ای است که تنها شامل پایین‌تنهٔ بیکینی می‌شود.[۱۴۰]

عنوان مونوکینی، که در ابتدا تنها به طرح مفهومی رودی گرنریچ در ۱۹۶۴ گفته می‌شد، امروزه به هر لباس شنای بدون بالاتنه[۱۴۱] و خصوصاً پایین‌تنهٔ بیکینی تنها گفته می‌شود.[۱۴۲] گرنریچ در ۱۹۸۵ نیز گونهٔ مفرطی از مونوکینی، موسوم به پیوبی‌کینی[ژ] (که مشابه شورت بندی ناحیهٔ استخوان شرمگاهی را برهنه می‌گذارد) طراحی کرده بود.[۱۴۳][۱۴۴]

اسکرتینی noborder
—
 اسکرتینی لباس شنایی است که بالاتنهٔ آن بالاتنهٔ بیکینی و پایین‌تنه‌اش دامنی کوچک است و از بیکینی پوشیدگی بیشتری دارد.[۱۴۵]

لباس شناهای دوتکه دامن‌دار قبل از جنگ جهانی دوم و جیره‌بندی پارچه در آمریکا محبوب بودند.[۴۰]

بیکینی اسلینگ noborder
—
 بیکینی اسلینگ (همچنین اسلینگ‌کینی، وان‌پیس‌کینی یا لباس شنای اسلینگ) لباس شنایی است پیوسته و عملاً یک‌تکه که تداعی‌گر یک پایین‌تنه بیکینی است که نوارهایی در طرفین آن به بالا کشیده شده‌اند تا پستان‌ها را بپوشانند و سر شانه بروند یا به دور گردن بسته شوند و نوارهای دیگری در میان‌تنه آن را در جای خود نگه داشته‌اند.[۱۴۶]

لباس‌های شنای اسلینگ در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ پدید آمدند.[۱۴۷][۱۴۸] طرح مردانهٔ این لباس شنا موسوم به منکینی پس از پوشیدن آن توسط ساشا بارون کوهن در فیلم بورات محبوبیت یافت.[۱۴۹][۱۵۰]

بیکینی بندی noborder ۱۹۷۴ بیکینی بندی (یا تای‌ساید) شامل دو تکهٔ مثلثی است که در کشاله ران به هم متصلند ولی در طرفین از هم جدا و با «بند»ی نازک که دور کمر گره می‌خورد به هم متصل می‌شوند. ساختار این بیکینی قسمت بالای ران را برهنه می‌گذارد.[۱۵۱]

نخستین نمایش رسمی بیکینی بندی را گلن توروریچ[س]، که یک کارگزار روابط عمومی بود، و همسرش برندی پره-دوژانِ[ش] مانکن در ۱۹۷۴ در مراسم افتتاحیهٔ یک مرکز خرید در نیواورلئان انجام دادند. بیکینی‌های بندی از محبوب‌ترین گونه‌های بیکینی در جهان هستند.[۱۵۲]

تانکینی noborder ۱۹۹۸

تانکینی لباس شنایی است که بالاتنهٔ آن زیرپوش رکابی و پایین‌تنهٔ آن شورت بیکینی باشد.[۱۳۲][۱۵۳][۱۵۴] جنس تانکینی ممکن است اسپندکس و پنبه یا اسپندکس و نایلون باشد[۱۵۵] این مدل را ان کول در سال ۱۹۹۸ به بازار معرفی کرد.[۱۳۲][۱۵۶] در گونه‌ای از تانکینی موسوم به کمکینی[ص] به جای زیرپوش رکابی از تاپ‌هایی با بند رشته‌ای استفاده می‌شود.[۱۵۷]

تریکینی noborder ۱۹۶۷

تریکینی ابتدا برای مدت کوتاهی در ۱۹۶۷ پدید آمد و از آن با عنوان «یک دستمال و دو تا پیالهٔ کوچک» یاد شد،[۱۵۸] در دههٔ ۱۹۹۰ به شکل پایین‌تنهٔ بیکینی با سوتینی شامل دو تکهٔ مثلثی پوشیده می‌شد،[۱۵۹] و بعدها در دههٔ اول قرن بیست یکم به عنوان لباس شنایی سه‌تکه دوباره به بازار معرفی شد.[۱۶۰] بالاتنهٔ تریکینی عملاً دو قطعهٔ مجزا است[۱۶۱] و نام آن با جایگزینی پیشوند «تریـ» (به معنای سه) به جای پیشوند «بیـ» (به معنای دو) در واژهٔ بیکینی شکل گرفته‌است.[۱۶۲] گونه‌ای تریکینی موسوم به بیکینی بدون بند[۱۶۳] نیز معمولاً ترکیب دو چسب نوک پستان و یک شورت بندی همرنگ است.[۱۶۴]

بیکینی در ورزش[ویرایش]

بیکینی نقشی مؤثر در محبوبیت ورزش‌های زنان داشته‌است،[۱۶۵] لباس رسمی والیبال ساحلی است، و توسط ورزشکاران دو و میدانی و دیگر ورزش‌های به‌شکلی گسترده پوشیده می‌شود. از دههٔ ۱۹۹۰، محبوبیت بیکینی‌های اسپورت رو به فزونی نهاده‌است.[۱۶۶] عده‌ای از این روند را به عنوان تلاشی در جهت فروش جلوهٔ جنسی انتقاد کرده‌اند.[۱۶۵] شناگران زن معمولاً در مسابقات بیکینی نمی‌پوشند[۱۶۷][۱۶۸] و در سال ۱۹۶۰ فدراسیون جهانی شنا (فینا) رقابت شناگران زن با پوشش بیکینی را ممنوع کرد.[۱۶۹]

والیبال ساحلی[ویرایش]

تیم ملی والیبال ساحلی آمریکا چندین مزیت بیکینی را، از جمله راحتی هنگام بازی روی شن در هوای گرم، به عنوان دلیل انتخاب آن به عنوان لباس رسمی این تیم ذکر می‌کند.[۱۷۰] در این عکس ملی‌پوشان والیبال ساحلی آمریکا جنیفر فاپما و بروک سوئت در لباس رسمی‌شان نمایش داده شده‌اند.

بیکینی در ۱۹۹۴ به‌عنوان لباس رسمی تیم‌های والیبال ساحلی در بازی‌های المپیک تابستانی زنان انتخاب شد.[۱۷۱] در ۱۹۹۹، فدراسیون بین‌المللی والیبال (FIVB) مقرراتی برای لباس‌های رسمی تدوین و پوشیدن بیکینی را در مسابقات بانوان الزامی کرد.[۱۷۲] تکهٔ پایینی این بیکینی‌های استاندارد به «باسن‌گیر»[ض] موسوم است[۱۷۳] و اسم بازیکنان معمولاً در پشت آن نوشته می‌شود.[۱۷۳] از این لباس رسمی برای اولین بار در بوندای بیچ سیدنی و در جریان بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۰ استفاده شد و انتقادهایی هم به آن وارد آمد.[۱۷۴] بااین‌حال، آمار تماشاگران تلویزیونی این بازی‌ها در رتبهٔ پنجم مسابقات آن دورهٔ المپیک قرار گرفت. به نوشتهٔ ای‌اس‌پی‌ان، جذابیت جنسی والیبالیست‌های بیکینی‌پوش در کنار مهارت‌های ورزشی ایشان باعث محبوبیت این بازی‌ها شده‌بود.[۱۷۵] همچنین در بسیاری از مسابقات ورزشی، از جمله المپیک، رقصنده‌ها و چیرلیدرهای بیکینی‌پوش تماشاچیان را در وقفه‌های بازی سرگرم می‌کنند.[۱۷۳][۱۷۶] حتی لباس‌های والیبال داخل سالن به تقلید از بیکینی‌های والیبال ساحلی تنگ‌تر و کوچک‌تر شده‌اند.[۱۷۳]

با این‌حال، مقررات فدراسیون جهانی والیبال در مورد بیکینی با معضلاتی مواجه شد. برخی مسئولان ورزشی اجبار کردن بیکینی را نوعی سوءاستفاده می‌دانند و می‌گویند بیکینی‌ها در اقلیم‌های سردتر کاربردی نیستند.[۱۷۱] برخی ورزشکاران نیز انتقاداتی را نسبت به این مقررات وارد کرده‌اند.[۱۷۷] در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ در دوحهٔ قطر، تنها یک کشور مسلمان – عراق – برای شرکت در مسابقات والیبال ساحلی زنان تیمی فرستاده بود، چرا که ورزشکاران مسلمان این پوشش را مناسب نمی‌دانستند و از پوشیدن بیکینی سرباز زدند.[۱۷۸] همچنین سرمای هوا در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۱۲ به قدری بود که بازیکنان مجبور به پوشیدن پیراهن و شلوار شده‌بودند.[۱۷۹] کمی پیشتر از این مسابقات در سال ۲۰۱۲ فدراسیون جهانی والیبال اعلام کرده‌بود که بازیکنان می‌توانند از پوشش شورت (حداکثر سه سانتی‌متر بالای زانو) و تاپ‌های آستین داز استفاده کنند. سخنگوی فدراسیون، ریچارد بیکر،[ط] در این زمینه گفته بود: «برخی از کشورها الزامات فرهنگی و دینی خاصی دارند و نیاز است لباس‌های رسمی انعطاف‌پذیرتر باشند.»[۱۸۰]

امروزه بیکینی انتخاب اول بازیکنان[۱۸۱] و حامیان مالی آن‌ها است.[۱۷۳] تیم ملی والیبال ساحلی آمریکا چندین مزیت بیکینی را، از جمله راحتی هنگام بازی روی شن در هوای گرم، به عنوان دلیل انتخاب آن به عنوان لباس رسمی این تیم ذکر می‌کند.[۱۸۲] بازیکنانی چون ناتالی کوک[۱۸۳] و هالی مک پیک[۱۸۱] از انتخاب بیکینی به عنوان لباسی عملکردی در هوای گرم حمایت کرده‌اند. برندهٔ مدال طلای المپیک کری والش هم می‌گوید «من عاشق لباس رسمی‌مان هستم.» به گفتهٔ دیگر یکی دیگر از برندگان مدال طلای المپیک میستی می ترینور بیکینی از آزادی عمل بازیکنان کم نمی‌کند.[۱۷۳] بااین‌همه برخی فمینیست‌ها انتخاب بیکینی به عنوان لباس رسمی این ورزش را مصداق شیءانگاری زنان دانسته‌اند.[۱۷۴] ملی‌پوش آمریکایی گابریل ریس بیکینی را لباسی ناراحت با «کلّی لاندن و وررفتن» توصیف می‌کند.[۱۷۳][۱۸۴] بازیکنان متعددی در اثر کشیدگی زیاد عضلهٔ شکم مجروح شده‌اند و دیگرانی هم برای جلوهٔ بهتر در لباس رسمی ورزششان دست به علم جراحی بزرگ کردن پستان زده‌اند.[۱۷۴] ورزشکار استرالیایی نیکول سندرسون هم دربارهٔ رقصنده‌های بیکینی‌پوشی که تماشاچیان را بین وقفه‌های مسابقه سرگرم می‌کنند گفته‌است که «کم‌وبیش نوعی بی‌احترامی به ورزشکاران زن است. مطمئنم تماشاچیان مرد دوستش دارند ولی من آن را زننده می‌یابم.»[۱۸۵]

بنا به مطالعات متخصص خبرنگاری ورزشی کیمبرلی بیسل[ظ] بر روی زاویهٔ دوربین در مسابقات والیبال ساحلی در المپیک ۲۰۰۴ سیدنی، ۲۰٪ درصد زاویه‌های بر روی سینه‌های بازیکنان زن و ۱۷٪ بر روی باسن ایشان تنظیم شده بود. به گفتهٔ او دلیی این امر این است که جاذبهٔ جنسی بازیکنان والیبال ساحلی از مهارت‌های ورزشی ایشان در محبوبیت این ورزش تأثیر بیشتری دارن.[۱۸۶][۱۸۷] خبرنگار ورزشی جین موس هم گفته‌است که «بازیکنان والیبال ساحلی به همراه دخترهای رقاص «حمله حمله» تنها دو کسانی هستند که پوشیدن بیکینی برایشان لباسی رسمی و الزامی است.»[۱۷۳][۱۸۴][۱۸۸] ملی‌پوش بریتانیایی دنیس جانز نیز گفته‌است که هدف فدراسیون جهانی والیبال از الزامی کردن بیکینی «سکسی بودن» و جلب توجه است.[۱۸۹] روبن آکوستا، رئیس فدراسیون جهانی والیبال، هم تصدیق کرده‌است که بیکینی این ورزش را برای تماشاچیان جذاب‌تر کرده‌است.[۱۷۴]

بدن‌سازی[ویرایش]

هم بدن‌سازان مرد و هم بدن‌سازان زن
از بیکینی به‌عنوان لباس رسمی استفاده می‌کنند.

از دههٔ ۱۹۵۰ تا میانهٔ دههٔ ۱۹۷۰ مسابقاتی تحت عنوان زیبایی زنان یا میس بیکینی در حاشیهٔ مسابقات بدن‌سازی مردان برگزار می‌شد و برندگان عناوینی را چون دوشیزهٔ زیبایی بدن،[ع] دوشیزهٔ تناسب اندام،[غ] و دوشیزهٔ آمریکانا[ف] می‌شدند و در مراسم اهدای جوایز مدال قهرمانی را به گردن برندگان مرد می‌انداختند.[۱۹۰] در دههٔ ۱۹۸۰، برگزاری مسابقات میس المپیا در آمریکا و بریتانیا شروع شد و انجمن ملی بدنسازان آماتور (آمریکا) نام مسابقات میس بیکینی را به میس یونیورس تغییر داد. در ۱۹۸۶، مسابقات میس یونیورس به دو بخش «فیزیک» (برای بدن‌های عضلانی‌تر) و «فیگور» (برای بدون‌های سنتی زنانه، معمولاً در کفش‌های پاشنه‌بلند) تقسیم شد.[۱۹۱] در نوامبر ۲۰۱۰ فدراسیون جهانی بدن‌سازی و تناسب‌اندام (IFBBF) مسابقه‌ای با عنوان بیکینی آغاز کرد که مختص زنانی است که نمی‌خواهند اندامشان را تا سطح مسابقات فیگور پرورش دهند.[۱۹۲] همچنین در مسابقات بدن‌سازی زنان با پخش تلویزیونی در آمریکا پوشیدن شورت بندی یا مایوی رکابی ممنوع است، بااین‌حال برخی سازمان‌های بدن‌سازی در مسابقات بسته به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهند با این پوشش‌ها به روی صحنه حاضر شوند.[۱۹۰][۱۹۳]

ورزش‌های دیگر[ویرایش]

ورزشکار پرش ارتفاع کروات بلانکا ولاشیچ (راست) و دوندهٔ بلغار ایوت لالوا، (چپ) در ۲۰۰۹ برلین.

زنان ورزشکار در رشته‌های دو و میدانی غالباً بیکینی‌هایی شبیه به بیکینی‌های معمول در والیبال ساحلی به تن می‌کنند. ایمی اکاف، ورزشکار پرش ارتفاع آمریکایی، در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۰ به جای لباس دوومیدانی بیکینی چرمی سیاه‌رنگی پوشید.[۱۹۴] فلورنس گریفیت-جوینرِ دونده نیز در بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۸ با ترکیب شورت بیکینی و ساپورتهای تک‌پایی توانست توجه بسیاری را به خود جلب کند.[۱۹۵] در بازی‌های پاسیفیک سال ۲۰۰۷ قوانین تغییر داده شدند تا ورزشکاران بتوانند به جای بیکینی از لباس‌های پوشیده‌تر استفاده کنند.[۱۹۶] در بازی‌های غرب آسیایی ۲۰۰۶ نیز برگزارکنندگان پوشیدن شورت‌های بیکینی را از سوی زنان ورزشکار ممنوع کردند و از ایشان خواستند که شورت‌های بلندتری به تن کنند.[۱۹۷]

در موج‌سواری شورت‌های بندی و دیگر لباس‌های بدن‌نما معمولند، با این حال بیکینی‌های موج‌سواری معمولاً از بیکینی‌های معمولی پوشیده‌تر و پابرجاترند.[۱۹۸][۱۹۹] در سپتامبر ۱۹۸۱ مجلهٔ سرفینگ مگزین تصویری از کیمبرلی هرین،[ق] پلی‌میت مارس ۱۹۸۱، منتشر کرد که با بیکینی بدن‌نمایی در حال موج‌سواری بود. این مجله بعدها دست به انتشار نسخهٔ سالانهٔ ویژهٔ بیکینی زد.[۲۰۰] لیگ جهانی موج‌سواری هم معمولاً در کنار مسابقات موج‌سواری زنان مسابقات نمایشی بیکینی برگزار می‌کند که باعث می‌شود شرکت کنندگان به دو دسته تقسیم شوند.[۲۰۱] معمولاً جوایز مالی مسابقات نمایشی بیکینی از مسابقات موج‌سواری بیشتر است.[۲۰۲]

ایده‌آل‌های بدنی[ویرایش]

همچنین ببینید: تصویر بدنی و مسابقه بیکینی
مجسمهٔ مومی الی مک‌فرسن که او را نمونهٔ بارز بدن ایده‌آل بیکینی می‌دانند.[۲۰۳][۲۰۴]

در سال ۱۹۵۰ فِرِد کول، صاحب کول آو کلیفرنیا،[پ] در مصاحبه‌ای با مجلهٔ تایم می‌گوید «بیکینی‌ها برای زنان نحیف فرانسوی طراحی شده‌اند» و «از آنجا که دختران فرانسوی پاهای کوتاهی دارند… مایوها را باید از طرفین تا می‌شود بالا آورد تا پاهایشان بلندتر به نظر برسد.»[۳۱] گزارشی در سال ۱۹۶۱ در نیویورک تایمز هم خبر از نظری می‌دهد مبنی بر اینکه بیکینی برای کسانی روا است که «نه خیلی لاغر باشند و نه خیلی چاق.»[۲۰۵] در دههٔ ۱۹۶۰ منتقد اتیکت امیلی پُست می‌نویسد «[بیکینی] فقط برای هیکل‌های بی‌عیب است و برای افراد خیلی جوان.»[۲۰۶] در کتاب بیکینی نوشتهٔ کلی کیورن بنسیمون،[ک] طراح مایوی آمریکایی نورما کمالی می‌گوید «کسانی که خیک دارند» نباید بیکینی بپوشند.[۲۰۶] از آن زمان، گروهی از طراحان بیکینی زنان در سن‌ها و با گونه‌های بدنی مختلف را تشویق به پوشیدن بیکینی کرده‌اند.[۲۰۷] دههٔ ۱۹۷۰ همزمان بود با گسترش مفهوم لاغری ایده‌آل که تا به امروز هم محبوب مانده‌است.[۲۰۸]

رونق آمادگی جسمانی و تناسب اندام در دههٔ ۱۹۸۰ سبب یکی از بزرگ‌ترین جهش‌ها در تکامل بیکینی شد. به قول میلز «خط ران کلی بالا آمد، خط جلو کلی پایین رفت، و بندها کلی باریک شدند.»[۲۰۹] مجله‌های زنان دست به استفاده از عبارت «شکم بیکینی» زدند،[۲۱۰] و برنامه‌های تمرینات بدنی برای ساخت «بدنی آمادهٔ بیکینی» عرضه شدند.[۲۱۱] بیکینی‌هایی کوچک از جنس اسپندکس تا متقاضیان این ایده‌آل بدنی سخت را راضی کنند.[۲۱۲] فیلم‌هایی چون تصادف آبی و مجموعه‌های تلویزیونی واقع‌نمایی چون سرف گرلز مفاهیم مدل‌های بیکینی و ورزشکاران را در هم تنیدند و بر این ایده‌آل بدنی دامن زدند.[۲۱۳] برخی زنان، به انگیزهٔ عیدهای سالانهٔ تعطیلات بهاری، که نشان آغاز فصل بیکینی در آمریکای شمالی است،[۲۱۴] برای دستیابی به بدن ایده‌آل بیکینی دچار اختلال خوردن می‌شوند.[۲۱۳]

در سال ۱۹۹۳ سوزی مِنکِز، دبیر فشن وقت در اینترنشنال هرالد تریبیون، از زنان می‌خواهد علیه «ایده‌آل بدنی» و «در معرض دید بودن» بیکینی «شورش» کنند. به نوشتهٔ او «به‌طور قابل ملاحظه‌ای بعضی از زیباترین و جوانترین زنان، که زمانی تنها کسانی بودند که جرئت عریان شدن را داشتند، در خیابان‌ها و ساحل‌ها تصمیم گرفته‌اند که در معرض دید بودن به پایان کارش رسیده‌است.»[۸۸] بااین‌حال والیبالیست حرفه‌ای گابریل ریس، که با بیکینی در مسابقات حاضر می‌شود، «اعتماد به نفس» را برای سکسی نمودن بیکینی کافی می‌داند.[۲۰۶] پژوهشی هم که به‌سفارش شرکت تحویل خانگی انگلیسی دایت شِف صورت گرفت نتیجه می‌گیرد که زنان باید تا سن ۴۷ سالگی بیکینی پوشیدن را ترک کنند. برنامهٔ امروز کانال ان‌ی‌سی این پژوهش را پوشش داد و مجلهٔ مور آن را هجو کرد.[۲۱۵][۲۱۶]

لباس زیر بیکینی[ویرایش]

در بازار لباس‌های زیر مردانه و زنانه‌ای موجود است که به «لباس زیر بیکینی» موسومند. شکل و اندازهٔ لباس‌های زیر بیکینی زنانه مشابه شکل و اندازهٔ بیکینی معمولی است و در کل می‌تواند به هر گونه لباس زیری اشاره کند که در بخش شکم پوشیدگی کمتری نسبت به لانژری و شورت زنانه داشته باشد و معمولاً همراه با تاپ کوتاه پوشیده می‌شود.[۲۱۷] شورت بیکینی مردانه لباس‌های زیری هستند که از شورت اسلیپ سنتی کوچکتر و بدن‌نماترند. این لباس‌های زیر می‌توانند بغل کوتاه یا بلند داشته باشند ولی معمولاً پایین‌تر از دور کمر (معمولاً در ارتفاع کفل) قرار می‌گیرند و جیب، دکمه، یا آویز ندارند.[۲۱۸] در شورت‌های بیکینی بندی نیز تکه‌های جلویی و پشتی در کشاله به هم متصلند ولی در دور کمر از هم جدایند و در طرفین ران پوشیدگی ندارند.[۲۱۹]

از آنجا که لباس زیر و لباس شنا هر دو لباس چسبان هستند، در طراحی آن‌ها اصول یکسانی در نظر گرفته می‌شود. تفاوت اصلی بین لباس زیر و لباس شنا این است که لباس شنا قرار است در معرض دید عموم قرار بگیرد.[۲۲۰] طرح لباس‌های شنا از گذشته تا به امروز تابع طرح لباس‌های زیر بوده‌است[۲۲۱] و همزمان با تغییر نگرش‌ها به بیکینی، طرح لباس‌های زیر نیز دستخوش تغییراتی شد که آن را به سوی مینیمالیسم و تأکید بر اهمیت راحتی سوق داد.[۲۲۲]

تاریخچه[ویرایش]

لباس زیر زنانه
۱۹۲۷ میلادی
۲۰۱۳ میلادی

همزمان با روند تکامل و تغییر لباس شنا، لباس زیر دستخوش تغییراتی شد. از ۱۹۰۰ تا ۱۹۴۰، طول لباس شنا به تبع طرح لباس زیر تغییر کرد.[۲۲۳] در دههٔ ۱۹۲۰، استفادهٔ زنان از کرست (شکم‌بند سنتی) رو به کاستی نهاد. همزمان شرکت کادول پاریس[گ] لباس زیری موسوم به «کرست پستان»[ل] به بازار عرضه کرد.[۲۲۴] در طی رکود بزرگ تولید شورت و پستان‌بند از پارچه‌های ارتجاع‌پذیر آغاز شد تا لباس‌های زیر مانند پوست دوم به بدن بچسبند. در دههٔ ۱۹۳۰ مدل‌های جدید لباس شنا در اروپا بر لباس‌های زیر مردانه و زنانه در آمریکا تأثیر گذاردند. بااین‌که خط کمربند این شورت‌های هنوز بالای ناف قرار داشت، برش درز ران به شکل کمانی بود که از زیر کشاله تا مفصل لگن ادامه داشت. این الگوی شورت قالبی برای غالب مدل‌های شورت زنانه و مردانه تا انتهای قرن بیستم بود.[۲۲۵] شرکت وارنر[م] استاندارد اندازه سینه‌بند را در سال ۱۹۳۵ معرفی کرد. نخستین سینه‌بند فنری نیز در ۱۹۳۸ به بازار عرضه شد.[۲۲۴] در اواخر دههٔ سی میلادی شورت مردانهٔ اِسْکَنْت[ن] به بازار آمد که برش درز ران بسیار کوچکی داشت و خط کمربند آن پایین‌تر بود.[۲۲۵] در ۱۹۴۳، هوارد هیوز گونه‌ای سینه‌بند جک‌دار[و] طراحی کرد تا جین راسل آن را در فیلم یاغی بپوشد؛ بااین‌حال راسل در مصاحبه‌ها گفته‌است که هرگز آن «اختراع سرهم‌بندی‌شده» را نپوشیده‌است. در سال ۱۹۵۰، میدنفورم رسماً اولین سوتین برای جلوهٔ بزرگتر بالاتنه را به بازار معرفی کرد.[۲۲۴]

تا دههٔ ۱۹۶۰، لباس شنای بیکینی بر طرح شورت اثر گذارده بود و با پدید آمدن برش جدید شلوارهای فاق‌کوتاه جین و پارچه‌ای همزمان بود.[۲۲۵] در دههٔ هفتاد میلادی و با معرفی شلوارهای جین چسبان، شورت‌های بندی محبوبیت یافتند، چراکه رد آن‌ها از روی شلوار معلوم نمی‌شد. در دههٔ ۱۹۸۰ شورت‌های دوخت فرانسه خط کمر و برش درز ران را تا خط کمربند واقعی بالا بردند، ولی پشت آن‌ها معمولاً پوشیده بود.[۲۲۶] طرح شورت‌ها در ربع پایانی قرن بیستم، مانند طرح سوتین‌ها و دیگر انواع لانژری، بدواً به‌منظور تأکید بر جذابیت‌های جنسی به بازار عرضه می‌شد.[۲۲۵] همزمان «شهوانی‌سازی» فرم بدن مردانه نیز رونق یافت و بدین منظور برندهایی چون کلوین کلاین با همکاری عکاسانی چون بروس وبر و هرب ریتس کارزارهایی تبلیغاتی راه انداختند.[۲۲۷] بازاریابی لباس‌های زیر مردانه با هدف مصرف انبوه صورت می‌گرفت و طرح لباس‌های شنا و ورزشی تاثیرگرفته از عکاسی ورزشی و بدن‌سازی بود.[۲۲۷] با گذر زمان، تأثیر متقابل لباس‌های زیر، لباس‌های شنا، و لباس‌های ورزشی بر یکدیگر منجر به پیدایش مد معاوضه‌پذیر سال‌های دههٔ ۱۹۹۰ شد.[۲۲۸]

بیکینی مردانه[ویرایش]

بیکینی مردانه
مردی در منکینی به شیوهٔ برات

گاه از عبارت بیکینی مردانه برای اشاره به مایوهای اسلیپ استفاده می‌شود. قسمت بغل این بیکینی‌ها ممکن است کوتاه یا بلند باشد یا اصلاً بندی، گره‌ای، یا توری باشد. بیکینی‌های مردانه معمولاً دکمه یا آویز جلو ندارند. برخلاف مایوهای شنا، بیکینی‌های مردانه برای کاهش اصطکاک طراحی نشده‌اند و فاقد بند تنبان قابل رؤیتند. در کل مایوهایی که عرض بغل آن‌ها از ۱٫۵ اینچ (حدود ۴ سانتی‌متر) کمتر است برای شنا مناسب نیستند و بیشتر به کار تفریح، مُد، یا حمام آفتاب گرفتن می‌آیند. شورت‌های فیگورگیری در مسابقه‌های بدن‌سازی نمونه‌ای از این گونه شورت‌هاست.

گاه مردان هم بالاتنهٔ بیکینی را، معمولاً با هدف ایجاد شوخی بصری، می‌پوشند. برای مثال مَنْکینی (به انگلیسی: mankini) گونه‌ای مایوی مردانه با بندهایی شبیه بند برتل است[۲۲۹] که پس از پوشیده شدن در فیلم بُرات از سوی ساشا بارون کوهن محبوبیت یافت.[۲۳۰]

موزدایی بیکینی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: موزدایی بیکینی
شیوه‌های موزدایی بیکینی
اپیلاسیون آمریکایی (نام‌های دیگر: مثلثی، معمولی)
اپیلاسیون فرانسوی (نام‌های دیگر: ماهیکان، باند فرود)
اپیلاسیون برزیلی (نام‌های دیگر: هالیوود، کاملاً عریان)
منابع:[۲۳۱][۲۳۲][۲۳۳][۲۳۴][۲۳۵][۲۳۵][۲۳۶][۲۳۷][۲۳۸]

موزدایی بیکنی حذف موهای زهاری است که بیرون از خط بیکینی می‌رویند.[۲۳۹] نمایان شدن موهای زهار در بسیاری از فرهنگ‌ها ناپسندیده و شرم‌آور پنداشته می‌شود و معمولاً این موهای زاید را حذف می‌کنند.[۲۳۹]

با اشاعهٔ محبوبیت بیکینی‌ها، مقبولیت موهای زهار رو به نقصان نهاد.[۲۴۰] با این حال، گونه‌های خاصی از مایوهای زنانه هستند که بخشی از موهای زهار را نمایان می‌سازند. کوچک شدن هرچه بیشتر مایوها، خصوصاً پس از ظهور بیکینی در سال ۱۹۴۵، موزدایی بیکینی هم محبوب ساخت.[۲۳۹] شیوه‌ای خاص از موزدایی بیکینی هم موسوم به «اپیلاسیون برزیلی» با ظهور شورتِ بندی محبوب شد.[۲۴۱]

چندین شیوهٔ موزدایی بیکینی هست که می‌توان بسته به نوع شورت بیکینی و مساحت عریانی بیرون آن یکی را انتخاب کرد.[۲۳۱][۲۳۲][۲۳۳][۲۴۱] معمول‌ترین این شیوه‌ها عبارتند از: اپیلاسیون آمریکایی (حذف موهای زهار در طرفین، بالای ران، و زیر ناف)، اپیلاسیون فرانسوی (که در آن تنها یک نوار باریک در جلو باقی می‌ماند)، و اپیلاسیون برزیلی (حذف همهٔ موهای زهار که به‌ویژه برای شورتِ بندی به‌کار می‌رود).[۲۴۲]

برنزهٔ بیکینی[ویرایش]

همچنین ببینید: حمام آفتاب
خطوط برنزه‌نشده ایجادشده در اثر بیکینی

خطوط برنزه‌نشده‌ای که پوشیدن بیکینی به هنگام حمام آفتاب پدیدمی‌آورد، به برنزهٔ بیکینی موسومند. برای جلوگیری از پدید آمدن این الگوها، در سال ۱۹۶۹ گونه‌ای بیکینی اختراع شد که پارچه‌اش هزاران منفذ ریز دارد. این منافذ با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند، ولی به‌اندازه‌ای نور آفتاب را از خود گذر می‌دهند که خط برنزه‌نشده‌ای برجا نماند.[۲۴۳][۲۴۴]

نظربه‌اینکه بیکینی غالب پوست بدن را مقابل تابش فرابنفش عریان رها می‌کند، برنزه کردن بیش‌ازحد ممکن است به آفتاب‌سوختگی، سرطان پوست، و دیگر اختلال‌های مرتبط با پوست، چشم، و دستگاه ایمنی بینجامد.[۲۴۵] ازاین‌رو، سازمان‌های پزشکی به بیکینی‌پوشان پیشنهاد می‌کنند تا به‌منظور پیشگیری از آفتاب‌سوختگی، سرطان پوست،[۲۴۶] چروک، و افتادگی پوست[۲۴۷] از کرم‌های ضدآفتاب گسترده‌اثر استفاده نمایند. با این وجود ممکن است برخی مواد کرم‌های ضدآفتاب در صورت نفوذ به پوست در درازمدت آثار مخربی داشته باشند.[۲۴۸]

جستارهای وابسته[ویرایش]

یادداشت[ویرایش]

  1. ↑ Anne Cole
  2. ↑ atome
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Cole of California
  4. ↑ Modern Girl Magazine
  5. ↑ Hays Code
  6. ↑ Manina, la fille sans voiles
  7. ↑ Olivier Saillard
  8. ↑ Jamie Fox
  9. ↑ Gina Bellafonte
  10. ↑ Beth Dincuff Charleston
  11. ↑ Susan Rosen
  12. ↑ tie-side
  13. ↑ tear-drop
  14. ↑ pubikini
  15. ↑ Glen Tororich
  16. ↑ Brandi Perret-DuJon
  17. ↑ camkini
  18. ↑ bun-hugger
  19. ↑ Richard Baker
  20. ↑ Kimberly Bissell
  21. ↑ Miss Body Beautiful
  22. ↑ Miss Physical Fitness
  23. ↑ Miss Americana
  24. ↑ Kymberly Herrin
  25. ↑ The Bikini Book by Kelly Killoren Bensimon
  26. ↑ Cadole company
  27. ↑ breast girdle
  28. ↑ Warner
  29. ↑ skants
  30. ↑ push-up bra
  1. ↑ کت‌وشلوار قدرت یا power suit مدی در دههٔ ۱۹۸۰ بود که هدفش ایجاد اقتدار برای زنان در سمت‌های اداری یا سیاسی بود که پیشتر انحصارا در اختیار مردان بودند.

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Agrawala, P.K. (1983). Goddesses in Ancient India (first ed.). Atlantic Highlands, N.J.: Humanities Press. p. 12. ISBN 0-391-02960-6.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ Kathryn Westcott, "The Bikini: Not a brief affair", BBC News, June 5, 2006
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ "Bikini Introduced". A&E Television Networks. Retrieved September 17, 2008.
  4. ↑ Cocozza, Paula (June 10, 2006). "A little piece of history". The Guardian. UK. Archived from the original on September 27, 2008. Retrieved September 17, 2008.
  5. ↑ "Marshallese-English Dictionary – Place Name Index". trussel2.com. Retrieved July 23, 2016. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |website= (help)
  6. ↑ "Anatomy of an A-Bomb Test, 1946". Life. October 31, 2012. Archived from the original on 29 July 2014. Retrieved November 21, 2012. In July 1946, the United States conducted two atomic tests at Bikini Atoll in the Pacific.
  7. ↑ "The History of the Bikini". Time. July 3, 2009. Retrieved August 20, 2013.
  8. ↑ "Tiny Swimsuit That Rocked the World: A History of the Bikini". Randomhistory.com. May 1, 2007. Archived from the original on 8 August 2012. Retrieved December 3, 2011.
  9. ↑ Brij V. Lal; Kate Fortune (2000). The Pacific Islands: an Encyclopedia. University of Hawaii Press. p. 259. ISBN 978-0-8248-2265-1. Retrieved July 5, 2011.
  10. ↑ Ruth Foster (June 2007). Nonfiction Reading Comprehension: Social Studies, Grade 5. Teacher Created Resources. p. 130. ISBN 978-1-4206-8030-0. Retrieved July 5, 2011.
  11. ↑ Gold, David L. (2009). Studies in Etymology and Etiology. Universidad de Alicante. pp. 100–101. ISBN 84-7908-517-7.
  12. ↑ Alac, Patrik (2012). Bikini Story. Parkstone International. p. 68. ISBN 1-78042-951-7.
  13. ↑ Gurmit Singh; Ishtla Singh (2013). The History of English. Routledge. pp. 13–14. ISBN 978-1-4441-1924-4.
  14. ↑ Safire, William (2004). No uncertain terms: more writing from the popular. New York: Simon & Schuster Paperbacks. ISBN 0-7432-4955-0. OCLC 893687501.
  15. ↑ Trish Donnally, ""Inis" Are In", San Francisco Chronicle, May 18, 1999
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Blake, Barry J. (2007). Playing with Words: Humour in the English Language. Equinox. p. 59. ISBN 1-84553-330-5.
  17. ↑ "The Language Report: The ultimate record of what we're saying and how we're saying it بایگانی‌شده در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine", Science News (from Article Archive), August 7, 2004
  18. ↑ "15 Words You Had No Idea Used To Be Brand Names | Bikini". Business Insider. Retrieved May 8, 2016.
  19. ↑ Goodison, Lucy (1998). Ancient goddesses: the myths and the evidence. Madison, Wis: University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-16320-4. OCLC 40619313.
  20. ↑ James, Peter J.; Thorpe, I. J.; Thorpe, Nick (1994). Ancient Inventions. Ballantine Books. p. 279. ISBN 0-345-40102-6.
  21. ↑ "Villa Romana del Casale". Val di Noto. Retrieved August 29, 2013.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Guttmann, Allen (1991). Women's Sports: A History. Columbia University Press. p. 38. ISBN 0-231-06957-X.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ "Villa Romana del Casale". World Heritage Sites. Archived from the original on December 23, 2008. Retrieved March 7, 2015.
  24. ↑ "Pompeian Households: Image Gallery". The Stoa Consortium, Center for Hellenic Studies, Harvard University. Archived from the original on 5 February 2016. Retrieved March 7, 2015.
  25. ↑ "Stoa Image Gallery". The Stoa Consortium, Center for Hellenic Studies, Harvard University. Archived from the original on 15 October 2015. Retrieved March 7, 2015.
  26. ↑ Penelope M. Allison. "Pompeian Households: Information concerning the rooms in Casa della Venere in Bikini". Archived from the original on 18 March 2015. Retrieved March 7, 2015.
  27. ↑ Beard, Mary; Henderson, John (2001). Classical Art. Oxford University Press. p. 116. ISBN 0-19-284237-4.
  28. ↑ MacDougall, Elisabeth B.; Feemster, Wilhelmina Mary (1979). Ancient Roman Gardens. Dumbarton Oaks. p. 38. ISBN 0-88402-100-9.
  29. ↑ Claudia B. Kidwell, Women's Bathing and Swimming Costume in the United States, Smithsonian Institution Press, City of Washington, 1968
  30. ↑ Conor, Liz (2004). The spectacular modern woman: feminine visibility in the 1920s. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 0-253-34391-7. OCLC 53223617.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ ۳۱٫۲ ۳۱٫۳ ۳۱٫۴ ۳۱٫۵ ۳۱٫۶ ۳۱٫۷ ۳۱٫۸ Hoover, Elizabeth D. (July 5, 2006). "60 Years of Bikinis". American Heritage Inc. Archived from the original on September 9, 2007. Retrieved November 13, 2007.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ Sydelle, John. "The Swimsuit Industry". The Houston Chronicle. Retrieved August 29, 2013.
  33. ↑ Kadolph, Sara J. & Langford, Anna L. (2001). Textiles (9 ed.). Prentice Hall. ISBN 0-13-025443-6.
  34. ↑ Wilcox, R (2008). The mode in costume: a historical survey with 202 plates. Mineola, N.Y: Dover Publications. ISBN 978-0-486-46820-4. OCLC 227923344.
  35. ↑ Labrum, Bronwyn (2007). Looking flash: clothing in Aotearoa New Zealand. Auckland, N.Z: Auckland University Press. ISBN 978-1-86940-397-3. OCLC 174103578.
  36. ↑ "Sex in Cinema: 1933 Greatest and Most Influential Erotic / Sexual Films and Scenes". filmsite.org. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |website= (help)
  37. ↑ Claudia Mitchell; Jacqueline Reid-Walsh (2008). Girl Culture: Studying girl culture: a readers' guide Volume 1 of Girl Culture: An Encyclopedia. ABC-CLIO. pp. 434–435. ISBN 978-0-313-33909-7.
  38. ↑ Sandhu, David (August 4, 2003). "Nottingham: Bathed in nostalgia". The Telegraph. London.
  39. ↑ "World War II". The Price of Freedom: Americans at War. Smithsonian Institution. Retrieved August 30, 2013.
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ ۴۰٫۲ ۴۰٫۳ "Bikini introduced – Jul 05, 1946 – HISTORY.com". HISTORY.com. Retrieved 16 May 2018. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |website= (help)
  41. ↑ "Bikini". Fashion Encyclopedia. Retrieved August 30, 2013.
  42. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ Gunn, Tim (2012). Tim Gunn's fashion bible: the fascinating history of everything in your closet. New York: Gallery Books. ISBN 978-1-4516-4386-2. OCLC 760977608.
  43. ↑ Alac, Patrik (2012). Bikini Story (به ایتالیایی). New York: Parkstone International. p. 31. ISBN 978-1-78042-951-9. OCLC 793511424.
  44. ↑ Mitchell, Claudia (2008). Girl culture: an encyclopedia. Westport, Conn: Greenwood Press. p. 182. ISBN 978-0-313-08444-7. OCLC 299047538.
  45. ↑ Keays, Rod (2012). Naturally good man: and the ten thousand blades of life. Place of publication not identified: Trafford On Demand Pub. p. 109. ISBN 978-1-4669-1924-2. OCLC 815515078.
  46. ↑ Ryan, James (2006). Historical dictionary of the 1940s. Armonk, N.Y: M.E. Sharpe. p. 50. ISBN 978-0-7656-2107-8. OCLC 560498759.
  47. ↑ Mercer, Bobby (2011). Manventions: from cruise control to cordless drills-- inventions men can't live without. Avon, Massaschusetts: Adams Media. p. 194. ISBN 978-1-4405-1074-8. OCLC 664676078.
  48. ↑ Bensimon, Kelly (2006). The bikini book. London: Thames & Hudson. p. 18. ISBN 978-0-500-51316-3. OCLC 69022183.
  49. ↑ Adam Sage, "Happy birthday: the 'shocking and immoral' bikini hits 60", The Times, April 16, 2006
  50. ↑ "Le Bikini souffle ses 60 bougies!". journaldesfemmes.com (به فرانسوی). Retrieved 17 May 2018. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |website= (help)
  51. ↑ Wiesner, Maria (5 July 2016). "70 Jahre Bikini: Vier Dreiecke und etwas Schnur". Frankfurter Allgemeine Zeitung (به آلمانی). Retrieved 17 May 2018.
  52. ↑ "Operation Crossroads: Fact Sheet". Department of the Navy—Naval History and Heritage Command. Archived from the original on 24 October 2012. Retrieved 13 August 2013.
  53. ↑ Alac, Patrik (2012). Bikini Story. New York: Parkstone International. p. 72. ISBN 978-1-78042-951-9.
  54. ↑ Rosebush, Judson. "Michele Bernadini: The First Bikini". Bikini Science. Archived from the original on September 27, 2007. Retrieved September 19, 2007.
  55. ↑ ۵۵٫۰ ۵۵٫۱ Paula Cocozza, "A little piece of history", The Guardian, June 10, 2006
  56. ↑ The Bikini Turns 60 بایگانی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine, 1946 to 2006: 60 Years of Bikini Bathing Beauties, Lilith E-Zine
  57. ↑ ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ Judson Rosebush, "1945–1950: The Very First Bikini". Bikini Science. Archived from the original on June 27, 2012. Retrieved November 25, 2012.
  58. ↑ Mitchell, Claudia A.; Reid-Walsh, Jacqueline (2008). Girl Culture an Encyclopedia. Westport, Connecticut: Greenwood Press. p. 82. ISBN 978-0-313-08444-7.
  59. ↑ Weisgall, Jonathan (1994). Operation crossroads: the atomic tests at Bikini Atoll. Annapolis, Md: Naval Institute Press. p. 264-265. ISBN 978-1-55750-919-2. OCLC 29477984.
  60. ↑ Steele, Valerie (2005). Encyclopedia of clothing and fashion. Farmington Hills, MI: Charles Scribner's Sons. p. 253. ISBN 0-684-31397-9. OCLC 55085919.
  61. ↑ Lencek, Lena (1999). The beach: the history of paradise on earth. New York: Penguin Books. p. 100. ISBN 978-0-14-027802-6. OCLC 42240841.
  62. ↑ Sage, Adam (April 16, 2006). "Happy birthday: the 'shocking and immoral' bikini hits 60". The Times. London. Retrieved August 18, 2013.
  63. ↑ Schmidt, Christine (2012). The swimsuit: fashion from poolside to catwalk. London: Berg. p. 2. ISBN 0-85785-123-3. OCLC 852158217.
  64. ↑ Southerden, Louise (2008). Surf's up: the girl's guide to surfing. Crows Nest, N.S.W: Allen & Unwin. p. 14. ISBN 978-1-74176-831-2. OCLC 640063521.
  65. ↑ Stein, Elissa; Meriwether, Lee (2006). Beauty Queen. Chronicle Books. p. 45. ISBN 978-0-8118-4864-0.
  66. ↑ Dewey, Susan (2008). Making Miss India Miss World. Syracuse University Press. p. 46. ISBN 978-0-8156-3176-7.
  67. ↑ Lovegrove, Keith (2002). Pageant: The Beauty Contest. teNeues. p. 1967. ISBN 978-3-8238-5569-9.
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ ۶۸٫۲ Alac, Patrik (2012). Bikini Story (first ed.). Parkstone International. p. 52. ISBN 978-1-78042-951-9.
  69. ↑ Magnanti, Brooke (June 7, 2013). "Miss World bikini ban: why it's no victory for feminists". The Telegraph. Retrieved December 13, 2013.
  70. ↑ "Selvedge: The Fabric of Your Life". Selvedge Ltd. 2005: 39. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  71. ↑ Kevin Rawlinson, "Three Miss Worlds and one (rugby) World Cup", The Daily Telegraph, June 26, 2010
  72. ↑ Shin, Han (2004). Beauty with a Purpose. iUniverse. p. 193. ISBN 978-0-595-30926-9.
  73. ↑ "1950-1955: Navel Maneuvers – The Bikini Breakout". Bikini Science. Archived from the original on October 13, 2013. Retrieved December 13, 2013.
  74. ↑ Magnanti, Brooke (June 7, 2013). "Miss World bikini ban: why it's no victory for feminists". The Telegraph. London. Retrieved August 22, 2013.
  75. ↑ Marcus, Ben; Divine, Jeff (2005). Surfing USA!: An Illustrated History of the Coolest Sport of All Time. MVP Books. p. 60. ISBN 978-0-89658-690-1.
  76. ↑ "Why OBJECT to Beauty Pageants?". object.org.uk. Archived from the original on May 22, 2014. Retrieved May 1, 2014.
  77. ↑ "The History of the Bikini". Time. July 3, 2009. Retrieved August 17, 2013.
  78. ↑ Lenček, Lena (1988). Making waves: swimsuits and the undressing of America. San Francisco: Chronicle Books. p. 90. ISBN 978-0-87701-398-3. OCLC 18052324.
  79. ↑ Moseley, Rachel (2005). -9781844570683 Fashioning Film Stars: Dress, Culture, Identity. BFI. p. -9781844570683/page/136 136. ISBN 978-1-84457-067-6. {{cite book}}: Check |url= value (help)
  80. ↑ Salamone, Frank A. (2001). Popular Culture in the Fifties. University Press of America. p. 76. ISBN 978-0-7618-2103-8.
  81. ↑ ۸۱٫۰ ۸۱٫۱ Johnson, William Oscar (February 7, 1989). "In The Swim". Sports Illustrated. Archived from the original on October 20, 2013. Retrieved August 18, 2013.
  82. ↑ Lenček, Lena (1988). Making waves: swimsuits and the undressing of America. San Francisco: Chronicle Books. p. 23. ISBN 978-0-87701-398-3. OCLC 18052324.
  83. ↑ Booker, M (2011). Historical dictionary of American cinema. Lanham, Md: Scarecrow Press. p. 65. ISBN 978-0-8108-7459-6. OCLC 712775532.
  84. ↑ ۸۴٫۰ ۸۴٫۱ MacLachlan, Colin (2003). A history of modern Brazil: the past against the future. Wilmington, Del: Scholarly Resources. p. 184. ISBN 978-1-4616-6547-2. OCLC 858282495.
  85. ↑ ۸۵٫۰ ۸۵٫۱ ۸۵٫۲ ۸۵٫۳ ۸۵٫۴ Charleston, Beth Duncuff (October 2004). "The Bikini". Heilbrunn Timeline of Art History. New York: The Metropolitan Museum of Art. Retrieved August 15, 2013.
  86. ↑ ۸۶٫۰ ۸۶٫۱ Turner, Julia (July 29, 2013). "A Brief History of the Bikini". Slate. Retrieved August 27, 2013.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ ۸۷٫۲ ۸۷٫۳ "Photos: On this day–July 5, 1946–the first bikini goes on sale". New Haven Register. July 5, 2013. Archived from the original on August 23, 2013. Retrieved August 23, 2013.
  88. ↑ ۸۸٫۰ ۸۸٫۱ Suzy Menkes, "Runways: Remembrance of Thongs Past", The New York Times, July 18, 1993
  89. ↑ "The History of the Bikini". ELLE. April 23, 2012. Retrieved August 21, 2013.
  90. ↑ Beauchamp, Cari (1992). Hollywood on the Riviera: the inside story of the Cannes Film Festival. New York, N.Y: William Morrow and Co. p. 165. ISBN 0-688-11007-X. OCLC 24699756.
  91. ↑ Schwartz, Vanessa (2007). It's so French!: Hollywood, Paris, and the making of cosmopolitan film culture. Chicago: University of Chicago Press. p. 79. ISBN 0-226-74243-1. OCLC 124074988.
  92. ↑ Suddath, Claire (July 5, 2011). "Itsy Bitsy Teeny Weenie Yellow Polka Dot Bikini". Time. Retrieved August 15, 2013.
  93. ↑ Gibson, Megan (5 July 2011). "Top 10 Bikinis in Pop Culture". Time. Retrieved 17 June 2018.
  94. ↑ ۹۴٫۰ ۹۴٫۱ Bennett, Will (January 13, 2011). "Former Bond girl to sell Dr No bikini". The Daily Telegraph. London. Retrieved May 16, 2011.
  95. ↑ Bensimon, Kelly Killoren (June 5, 2006). The Bikini Book. Thames & Hudson. ISBN 978-0-500-51316-3. Retrieved May 16, 2011.
  96. ↑ Lindner, Christoph (August 4, 2009). The James Bond Phenomenon: A Critical Reader. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-8095-1. Retrieved May 16, 2011.
  97. ↑ Weekes, Karen (April 5, 2007). Women know everything!: 3,241 quips, quotes, & brilliant remarks. Quirk Books. p. 419. ISBN 978-1-59474-169-2. Retrieved May 16, 2011.
  98. ↑ Cambridge Film Trust. (2016). One Million Years B.C. Cambridge Film Festival. Retrieved December 5, 2016.
  99. ↑ Filmfacts 1967 Vol. 10 No. 4. University of Southern California Division of Cinema, American Film Institute. June 15, 1967. p. 42. Retrieved November 25, 2011.
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ Mansour, David (2005). From Abba to Zoom: a pop culture encyclopedia of the late 20th century. Andrews McMeel Publishing. p. 345. ISBN 978-0-7407-5118-9. Retrieved August 28, 2012.
  101. ↑ Haye, Amy (1997). The cutting edge: 50 years of British fashion, 1947–1997. Woodstock, N.Y: Ovrlook Press. p. 183. ISBN 0-87951-763-8. OCLC 35911484.
  102. ↑ Steele, Valerie (2005). Encyclopedia of clothing and fashion. Farmington Hills, MI: Charles Scribner's Sons. p. 55. ISBN 0-684-31397-9. OCLC 55085919.
  103. ↑ ۱۰۳٫۰ ۱۰۳٫۱ Rubin, Sylvia (July 2, 2006). "Fashion shocker of '46: the naked belly button / But the bikini wasn't a hit until Sixties". San Francisco Chronicle.
  104. ↑ ۱۰۴٫۰ ۱۰۴٫۱ Rubin, Sylvia (July 2, 2006). "Fashion shocker of '46: the naked belly button". San Francisco Chronicle. Retrieved August 28, 2013.
  105. ↑ Rubin, Sylvia (July 2, 2006). "Fashion shocker of '46: the naked belly button". San Francisco Chronicle. Retrieved August 28, 2013.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Cornwell, Rupert; John Lichfield (June 17, 2006). "Boom and Bust: The nuclear age and the bikini age". The Independent. London. Archived from the original on May 2, 2008. Retrieved September 30, 2008.
  107. ↑ "Photos: On this day – July 5, 1946 – the first bikini goes on sale". New Haven Register. Archived from the original on August 23, 2013. Retrieved August 22, 2013.
  108. ↑ Lorna Edwards, "You've still got it, babe, The Age, June 3, 2006
  109. ↑ "The Social – Parents furious after topless 8-year-old girl told to cover up at public pool".
  110. ↑ "Abercrombie criticized for sexy undies". CNN. May 22, 2002. Retrieved September 17, 2018.
  111. ↑ Stuff Reporter, "Being Sharmila, all through life", The Hindu, April 3, 2006
  112. ↑ Joshi, Lalit (2002). Bollywood: popular Indian cinema. London: Dakini Books. p. 20. ISBN 0-9537032-2-3.
  113. ↑ Karanjia, B. K. (1990). Blundering in wonderland (به هلندی). New Delhi: Vikas Pub. House. p. 18. ISBN 0-7069-4961-7. OCLC 22182247.
  114. ↑ Sharmila Tagore بایگانی‌شده در ۴ فوریه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine, First Indian actress to wear bikini
  115. ↑ Various writers, Rashtriya Sahara, page 28, Sahara India Mass Communication, 2002
  116. ↑ ۱۱۶٫۰ ۱۱۶٫۱ ۱۱۶٫۲ Ghosh, Avijit (July 2, 2006). "Bollywood's unfinished revolution". The Times of India.
  117. ↑ "That itsy bitsy thing". The Times of India. June 16, 2006.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ "Are Indian girls bikini ready?", Hindustan Times (New Delhi, India), March 25, 2012
  119. ↑ Justin Rowlatt, "Brazil's raw materials and the Chinese bikini problem", BBC, January 8, 2011
  120. ↑ Largest Bikini Parade, Official Website: Guinness Book of World Records
  121. ↑ Largest Bikini Photo Shoot, Official Website: Guinness Book of World Records
  122. ↑ Mellor, Noha (2005). The making of Arab news. Lanham, MD: Rowman & Littlefield Publishers. p. 39. ISBN 978-0-7425-3819-1. OCLC 56014535.
  123. ↑ Amy Kaslow, "Arab Israeli women have been hampered by a society that has accorded Arabs and women, much less Arab women, second-class status", Fortune, September 22, 2014
  124. ↑ Shatha Yaish, "Itsy bitsy teen weeny Arab bikini revolution", The Australian, October 12, 2011
  125. ↑ Pierre Klochendler, "Arab Magazine Challenges Attitudes About Arab Women", IPSNews, May 17, 2013
  126. ↑ Patton, Susan Ruiz (September 11, 1997). "A Bikini Isn't The Choice Of Miss Pa. For The First Time In 77 Years, Contestants In Miss America Pageant Can Choose Their Swimwear. Heather Busin Prefers One-piece". McCalls. Archived from the original on 13 October 2013. Retrieved August 27, 2013.
  127. ↑ Rosebush, Judson. "Materials". Bikini Science. Archived from the original on October 5, 2013. Retrieved August 15, 2013.
  128. ↑ Fashion Correspondent, "Swimsuits take some inspiration from the past", Philadelphia Inquirer, November 10, 1985
  129. ↑ Siobhan Morrissey, "Bikinis made in teeny-weeny time, The Palm Beach Post, page 1D, August 28, 1991
  130. ↑ Jayne Dawson, "Sexy at 60 بایگانی‌شده در ۱۹ مارس ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine", Yorkshire Evening Post, July 25, 2006
  131. ↑ Killoren, Kelly (2006). The bikini book. New York, NY: Assouline. ISBN 2-84323-825-0. OCLC 70219131.
  132. ↑ ۱۳۲٫۰ ۱۳۲٫۱ ۱۳۲٫۲ Becky Homan, "Tankini goes over the top", St. Louis Post-Dispatch, April 3, 1999
  133. ↑ Patricia Marx, "On and Off the Avenue: Itsy Bitsy Teeny Weeny", page 32, The New Yorker, August 31, 2009, Volume 85, Issues 26, New Yorker Magazine Inc.
  134. ↑ Whitney Friedlander, That's why they're called 'bathing' suits, Los Angeles Times, May 23, 2010
  135. ↑ Villa Romana del Casale, UNESCO
  136. ↑ "Just chillin, This season's swimsuits boast new flirty styles, retro looks بایگانی‌شده در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine", Ocala Star-Banner, June 1, 2005
  137. ↑ Rena Fulka, "Seasonal style", The Star (Tinley Park), June 14, 2007
  138. ↑ Microkini at Merriam-Webster's Open Dictionary
  139. ↑ Mistrík, Erich, Pseudo-Concrete Ideals Of A Good Life, Human Affairs (2/2008), Department of Social & Biological Communication, Slovenská Akadémia Vied, Slovakia
  140. ↑ The Concise Oxford Dictionary (2004 ed.)
  141. ↑ "Everything Bikini". Everything Bikini. Archived from the original on July 29, 2012. Retrieved November 12, 2012.
  142. ↑ "Bikini Science". Bikini Science. Archived from the original on January 8, 2010. Retrieved November 12, 2012.
  143. ↑ Ellen Shultz, ed. (1986). Recent acquisitions: A Selection, 1985–1986. New York: Metropolitan Museum of Art. p. 48. ISBN 978-0-87099-478-4.
  144. ↑ Stewart, Elizabeth Gunther; Spencer, Paula (2002). The V book: a doctor's guide to complete vulvovaginal health (Bantam trade pbk. ed.). New York: Bantam Books. p. 104. ISBN 978-0-553-38114-6. In 1985, designer Rudi Gernreich unveiled the "pubikini," a bathing suit meant to expose pubic hair.
  145. ↑ Nada Manley, "Beauty & the Beach: The perfect swimsuit is out there – honestly", The Daytona Beach News-Journal, March 17, 2005
  146. ↑ Jenny Pate, History of the swimsuit بایگانی‌شده در ۴ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Article Dashboard
  147. ↑ Slingshot Suspender Bikinis: A History, Love to know swimsuits, Glam Publisher Network
  148. ↑ Fashion Correspondent, "Itsy bitsy teenie weenie ... trivia think swimsuits. If two-pieces and t-backs are all that come to mind ... think again", The Miami Herald, page 1G, July 15, 1995
  149. ↑ Steve Helling, "Cruising Tips from New Kids on the Block بایگانی‌شده در ۲۲ ژوئیه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine", People, May 18, 2009
  150. ↑ Staff, "Blackpool Council considers 'mankini' outfit ban", BBC, Aug 21, 2014
  151. ↑ Biqiniz Bikini Glossary[پیوند مرده] Know your bandeaus from your halters.
  152. ↑ Steele, Valerie (2005). Encyclopedia of clothing and fashion. Farmington Hills, MI: Charles Scribner's Sons. p. 121. ISBN 0-684-31396-0. OCLC 55085919.
  153. ↑ Alisha Davis, "It Rhymes With Bikini[پیوند مرده]", Newsweek, May 4, 1998
  154. ↑ "Tankini". oxfordlearnersdictionaries.com. Retrieved March 14, 2013.
  155. ↑ Anne D'Innocenzio, "Big fish rule a bigger pond", Women's Wear Daily, January 24, 2000
  156. ↑ Rose Apodaca Jones, "Five decades in the swim", Women's Wear Daily, Fairchild Publications, April 23, 2001
  157. ↑ Kathryn Bold, "Summer Sizzle Top to Bottom بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۱۰-۱۹ توسط Wayback Machine", Los Angeles Times, page 1, March 21, 1996
  158. ↑ Safire, William (2004). No uncertain terms: more writing from the popular. New York: Simon & Schuster Paperbacks. p. 291. ISBN 0-7432-5812-6. OCLC 56473832.
  159. ↑ Gold, David (2009). Studies in etymology and etiology: with emphasis on Germanic, Jewish, Romance and Slavic languages. Alicante: Universidad de Alicante. p. 101. ISBN 978-84-7908-517-9.
  160. ↑ Associated Press, "Free and easy", The Age (Australia), 2004 -06-29
  161. ↑ Ayto, John (2006). Brewer's dictionary of modern phrase & fable. London: Weidenfeld & Nicolson. p. 78. ISBN 0-304-36809-1. OCLC 223466256.
  162. ↑ Chapman, Robert (1986). New dictionary of American slang. New York: Harper & Row. p. 446. ISBN 0-06-181157-2. OCLC 13582480.
  163. ↑ "Pastease website — Strapless Bikini". Pastease.com.au. Retrieved March 14, 2013.
  164. ↑ Ambrose, Gavin (2007). The visual dictionary of fashion design. Lausanne: AVA. p. 180. ISBN 978-2-940373-61-1. OCLC 649832964.
  165. ↑ ۱۶۵٫۰ ۱۶۵٫۱ Laura Grae Kilborn, "The Marketing Of Female Athletes", The Denver Post, August 11, 1998
  166. ↑ Pfister, Gertrud (2013). Gender and Sport Changes and Challenges. Münster: Waxmann Verlag GmbH. p. 142. ISBN 978-3-8309-7873-2. OCLC 885843814.
  167. ↑ Wiener, Harvey (1981). Total swimming: how the perfect exercise can offer rewards both to the body and to the inner self. New York: Simon and Schuster. p. 125. ISBN 978-0-671-42807-5. OCLC 6981549.
  168. ↑ Wilner, Barry (1996). Swimming. Austin, Tex: Raintree Steck-Vaughn. p. 12. ISBN 978-0-8114-6596-0. OCLC 33442396.
  169. ↑ Maraniss, David (2008). Rome 1960: the Olympics That Changed the World. Place of publication not identified: Simon & Schuster. p. 75. ISBN 978-1-4391-0267-1. OCLC 869431036.
  170. ↑ "Here's Why the USA Women's Volleyball Team Refuses to Stop Wearing Bikinis". August 11, 2016. Archived from the original on 6 July 2017. Retrieved 3 February 2019.
  171. ↑ ۱۷۱٫۰ ۱۷۱٫۱ "Aussies opt for bikini cover-up". BBC News. January 5, 2000. {{cite news}}: Italic or bold markup not allowed in: |work= (help)
  172. ↑ "Bikini blues – Beach volleyball makes the swimsuit standard". CNN. Archived from the original on August 9, 2015.
  173. ↑ ۱۷۳٫۰ ۱۷۳٫۱ ۱۷۳٫۲ ۱۷۳٫۳ ۱۷۳٫۴ ۱۷۳٫۵ ۱۷۳٫۶ ۱۷۳٫۷ Oppliger, Patrice (2008). Girls gone skank: the sexualization of girls in American culture. Jefferson, N.C: McFarland & Co. p. 182-184. ISBN 978-0-7864-8650-2. OCLC 609293247.
  174. ↑ ۱۷۴٫۰ ۱۷۴٫۱ ۱۷۴٫۲ ۱۷۴٫۳ Oyster, Carol (2011). The multimedia encyclopedia of women in today's world. Thousand Oaks, Calif: Sage Publications, Inc. p. 134. ISBN 978-1-4129-7685-5. OCLC 698749519.
  175. ↑ Stuff Writer, "Beach volleyball a popular spectator sport", ESPN, August 16, 2004
  176. ↑ "Beach volleyball's bikini cheerleaders stir up a storm". NBC sports. August 17, 2004. Archived from the original on March 17, 2008. Retrieved March 12, 2008.
  177. ↑ "Beach Volleyball". Australian Broadcasting Corporation. Archived from the original on April 19, 2010.
  178. ↑ Associated Press, In Doha, beach volleyball bikinis create cultural clash, Ynet News, March 12, 2006. Retrieved March 12, 2008.
  179. ↑ "Beach volleyball but not beach weather: Aussies lose close match as cold bites". The Canberra Times. July 29, 2012. Retrieved August 1, 2012.
  180. ↑ "London 2012 Olympics: female beach volleyball players permitted to wear less revealing uniforms". The Daily Telegraph. March 27, 2012. Retrieved August 1, 2012.
  181. ↑ ۱۸۱٫۰ ۱۸۱٫۱ "Olympic Uniforms: Less Clothing Means Better Results". ABC News. 2008-08-18.
  182. ↑ "Here's Why the USA Women's Volleyball Team Refuses to Stop Wearing Bikinis". ijr.com. Archived from the original on 19 October 2017. Retrieved December 15, 2017. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |website= (help)
  183. ↑ Jenny McAsey (ژوئن 5, 2008). "Natalie Cook defends bikini". Herald Sun. Archived from the original on September 8, 2008.
  184. ↑ ۱۸۴٫۰ ۱۸۴٫۱ Jeanne Moos, "Bikini blues – Beach volleyball makes the swimsuit standard", CNN, Jan 13, 1999
  185. ↑ "Olympic briefs". The Guardian. August 17, 2004. Retrieved August 18, 2013.
  186. ↑ Bissell, Kimberly; Andera Duke (2007). "Bump, Set, Spike: An Analysis of Commentary". Journal of Promotion Management. 13 (1–2): 35–53. doi:10.1300/J057v13n01_04.
  187. ↑ Gray, Emma (August 2, 2012). "Beach Volleyball Photos Focus On Women's Body Parts -- Not Their Athletic Skills". HuffPost. Retrieved August 17, 2013.
  188. ↑ JG Daddario and BJ Wigley, "Gender Marking and Racial Stereotyping at the 2004 Athens Games", Journal of Sports Media (vol 2), University of Nebraska Press, 2007
  189. ↑ Schofield, Brian (July 20, 2008). "Denise Johns: There is more to beach volleyball than girls in bikinis". The Sunday Times. London. Archived from the original on 5 May 2015. Retrieved May 4, 2015.
  190. ↑ ۱۹۰٫۰ ۱۹۰٫۱ Lowe, Maria (1998). Women of steel: female bodybuilders and the struggle for self-definition. New York: New York University Press. p. 57. ISBN 978-0-8147-5094-0. OCLC 859686193.
  191. ↑ Grogan, Sarah (2008). Body image understanding body dissatisfaction in men, women, and children. London: Routledge. p. 63. ISBN 978-1-134-24567-3. OCLC 1086424567.
  192. ↑ Bunsell, Tanya (2013). Strong and hard women: an ethnography of female bodybuilding. Place of publication not identified: Routledge. p. 41. ISBN 978-1-136-25085-9. OCLC 1062279925.
  193. ↑ Delobel, Karine (2005). Sports: the complete visual reference. Montréal: QA International. p. 360. ISBN 978-2-7644-0897-1. OCLC 849918317.
  194. ↑ Staff Correspondent, "Hype Hopes Today's Olympians need more than athletic prowess to win gold", Fort Worth Star-Telegram, August 6, 2000
  195. ↑ Balsamo, Anne (1996). Technologies of the gendered body: reading cyborg women. Durham: Duke University Press. p. 46. ISBN 0-8223-1698-6. OCLC 32625735.
  196. ↑ "No bikinis for beach volleyball players". News.com.au. اوت 31, 2007. Archived from the original on December 28, 2007. Retrieved March 12, 2008.
  197. ↑ "Unveiling the spirit of the sporting women". The Economic Times. December 1, 2006.
  198. ↑ "Top 10 Best Summer Bikinis". thesurfchannel.com. Archived from the original on March 17, 2015. Retrieved March 29, 2015.
  199. ↑ McCloud, Andrea (2005). The girl's guide to surfing. San Francisco: Chronicle Books. p. 52. ISBN 978-1-4521-0898-8. OCLC 776996961.
  200. ↑ Warshaw, Matt (2010). The history of surfing. San Francisco: Chronicle Books. p. 417. ISBN 978-1-4521-0094-4. OCLC 759844295.
  201. ↑ Booth, Douglas (2001). Australian beach cultures: the history of sun, sand, and surf. London Portland, OR: F. Cass. p. 139. ISBN 978-1-136-33847-2. OCLC 822561582.
  202. ↑ Stranger, Mark (2011). Surfing life: surface, substructure and the commodification of the sublime. Farnham, Surrey Burlington, VT: Ashgate. p. 40. ISBN 978-0-7546-7443-6. OCLC 690585015.
  203. ↑ Schmidt, Christine (2012). The swimsuit: fashion from poolside to catwalk. London: Berg. p. 19, 49-51. ISBN 978-0-85785-123-9. OCLC 852158217.
  204. ↑ Yelland, Nicola (1998). Gender in early childhood. London New York: Routledge. p. 67. ISBN 0-415-15409-X. OCLC 37993532.
  205. ↑ Mitchell, Claudia (2008). Girl culture: an encyclopedia. Westport, Conn: Greenwood Press. p. 183. ISBN 978-0-313-33909-7. OCLC 299047538.
  206. ↑ ۲۰۶٫۰ ۲۰۶٫۱ ۲۰۶٫۲ Turner, Julia (May 31, 2011). "A Brief History of the Bikini: How the tiny swimsuit conquered America". Slate. Retrieved August 15, 2013.
  207. ↑ Davis, Maggie (2007). 101 things to buy before you die. London: New Holland. p. 14. ISBN 978-1-84537-885-1. OCLC 148315731.
  208. ↑ Johnson, Don (1992). Body: recovering our sensual wisdom. Berkeley, Calif: North Atlantic Books Somatic Resources. p. 102. ISBN 978-1-55643-144-9. OCLC 26811508.
  209. ↑ The Bikini turns 60! from the Lilith Gallery of Toronto بایگانی‌شده در ۹ سپتامبر ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine. Retrieved February 9, 2009.
  210. ↑ Alex Kuczynski, "Looking for Health News? A Bikini Belly? There's More to Read", The New York Times, June 21, 2001
  211. ↑ Jennifer Nicole Lee, "Get A Bikini-Worthy Body", CBS News, Feb 1, February 1, 2007
  212. ↑ Stuart B. Chirls, "Americans head for the water – in, on and under بایگانی‌شده در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine", Daily News Record, July 31, 1989
  213. ↑ ۲۱۳٫۰ ۲۱۳٫۱ Mitchell, Claudia (2008). Girl culture: an encyclopedia. Westport, Conn: Greenwood Press. p. 183. ISBN 978-0-313-08444-7. OCLC 299047538.
  214. ↑ Zeman, J.; Whitley, D. (1986). Jackie Zeman's Beauty on the Go. Simon and Schuster. p. 70. ISBN 978-0-671-54326-6. Retrieved 2019-07-18.
  215. ↑ "Stop wearing bikinis after 47? Survey finds age a factor in fashion". Today. May 13, 2011. Archived from the original on 2 November 2013. Retrieved August 15, 2013. {{cite web}}: Italic or bold markup not allowed in: |publisher= (help)
  216. ↑ Lesley Kennedy, "Are You Too Old to Rock a Bikini? بایگانی‌شده در ۲۹ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine", More, March 13, 2011
  217. ↑ Carter, A.J. (1992). Underwear: The Fashion History. A Batsford book. Batsford. p. 111. ISBN 978-0-7134-6222-7. Retrieved 2019-07-18.
  218. ↑ Cole, S. (2012). The Story of Men's Underwear. Temporis. Parkstone International. p. 90-93. ISBN 978-1-78042-882-6. Retrieved 2019-07-18.
  219. ↑ "The History of Underwear". Boxerbriefs.com. Archived from the original on August 18, 2013. Retrieved August 15, 2013.
  220. ↑ Craik, J. (2003). The Face of Fashion: Cultural Studies in Fashion. Taylor & Francis. p. 133. ISBN 978-1-134-94056-1. Retrieved 2019-07-18.
  221. ↑ Schmidt, Christine (2012). The swimsuit: fashion from poolside to catwalk. London: Berg. p. 6. ISBN 978-0-85785-124-6. OCLC 852158217.
  222. ↑ Parker, D. (2003). The Bathing Suit: Christian Liberty Or Secular Idolatry. Xulon Press. p. 170. ISBN 978-1-59160-753-3. Retrieved 2019-07-18.
  223. ↑ Barbier, Muriel (2012). The Story of Lingerie. New York: Parkstone International. p. 139. ISBN 978-1-78042-970-0. OCLC 793511479.
  224. ↑ ۲۲۴٫۰ ۲۲۴٫۱ ۲۲۴٫۲ Napoleon, Anthony (2003). Awakening beauty: an illustrated look at mankind's love and hatred of beauty. College Station, TX: Virtualbookworm.com Pub. p. 130. ISBN 978-1-58939-378-3. OCLC 63091628.
  225. ↑ ۲۲۵٫۰ ۲۲۵٫۱ ۲۲۵٫۲ ۲۲۵٫۳ Hill, Daniel (2004). As seen in Vogue: a century of American fashion in advertising. Lubbock: Texas Tech University Press. p. 158. ISBN 978-0-89672-616-1. OCLC 317384452.
  226. ↑ Choice Publications, LLC; Cole, L. (2005). Lingerie, the Foundation of a Woman's Life. Choice Publications, LLC. p. 45. ISBN 978-0-9711803-4-5. Retrieved 2019-07-18.
  227. ↑ ۲۲۷٫۰ ۲۲۷٫۱ Schmidt, Christine (2012). The swimsuit: fashion from poolside to catwalk. London: Berg. p. 19. ISBN 0-85785-123-3. OCLC 852158217.
  228. ↑ Schmidt, Christine (2012). The swimsuit: fashion from poolside to catwalk. London: Berg. p. 102. ISBN 978-0-85785-124-6. OCLC 852158217.
  229. ↑ Downer, Leslie (2014). The english is coming!: how one language is sweeping the world. New York: Touchstone. p. 44. ISBN 978-1-4391-7672-6. OCLC 893151678.
  230. ↑ Staff Reporter, "Blackpool Council considers 'mankini' outfit ban", BBC, November 21, 2014
  231. ↑ ۲۳۱٫۰ ۲۳۱٫۱ Bickmore, Helen (2004). Milady's hair removal techniques: a comprehensive manual. Australia Clifton Park, NY: Thomson Delmar Learning. ISBN 1-4018-1555-3. OCLC 53369310.
  232. ↑ ۲۳۲٫۰ ۲۳۲٫۱ "Different Types of Bikini Wax and Application Techniques". Essortment. Archived from the original on December 25, 2013. Retrieved May 9, 2013.
  233. ↑ ۲۳۳٫۰ ۲۳۳٫۱ "Brazilian bikini wax". Brazilian Bikinis. Archived from the original on 17 November 2012. Retrieved May 9, 2013.
  234. ↑ Grey, Maggie. "Basic Pubic Hairstyles". The Landing Strip. Retrieved June 13, 2014.
  235. ↑ ۲۳۵٫۰ ۲۳۵٫۱ Salinger, Eve (2005). The Complete Idiot's Guide to Pleasing Your Woman. New York: Alpha Books/Penguin Group. p. 196. ISBN 1-59257-464-5.
  236. ↑ Boston Women's Health Book Collective, The (2005). Our Bodies, Ourselves: A New Edition for a New Era (35th anniversary ed.). New York: Touchstone/Simon & Schuster. p. 4. ISBN 0-7432-5611-5.
  237. ↑ Hiscock, Jane; Frances Lovett (2004). Beauty Therapy (2nd ed.). Oxford, UK: Heinemann Educational Publishers. p. 325. ISBN 0-435-45102-2. Retrieved May 9, 2013.
  238. ↑ Latour, Stephanie (2002). Erotic Review's Bedside Companion: An ABC of Delightful Depravity. Anova Books. p. 25. ISBN 978-1-84411-002-5. Retrieved May 9, 2013. Salons offer a choice of waxing styles for women, including the widely renowned Brazilian or Mohican for those concerned not to reveal a single stray pube in the inciest, winciest beachwear, while The Hollywood denotes the full monty.
  239. ↑ ۲۳۹٫۰ ۲۳۹٫۱ ۲۳۹٫۲ Tschachler, Heinz (2003). The EmBodyment of American culture. Münster Piscataway, NJ: Lit Transaction Publishers distributor. p. 61-62. ISBN 3-8258-6762-5. OCLC 56090590.
  240. ↑ Hanlon, David (2000). Voyaging through the contemporary Pacific. Lanham, Md: Rowman & Littlefield Publishers. p. 99. ISBN 0-7425-0045-4. OCLC 43930158.
  241. ↑ ۲۴۱٫۰ ۲۴۱٫۱ Tschachler, Heinz (2003). The EmBodyment of American culture. Münster Piscataway, NJ: Lit Transaction Publishers distributor. p. 62. ISBN 978-3-8258-6762-1. OCLC 56090590.
  242. ↑ Frangie, Catherine (2012). Milady standard cosmetology. Clifton Park, NY: Cengage Learning. p. 22. ISBN 1-4390-5930-6. OCLC 756742067.
  243. ↑ Taylor, Angela (October 17, 1969). "Tan-Through Fabric Lets Sun Shine In". The New York Times. p. 55.
  244. ↑ "Scorecard: No nudes is good news". Sports Illustrated. September 1, 1969. Archived from the original on October 12, 2013. Retrieved April 15, 2015.
  245. ↑ "Health effects of UV radiation". WHO. Retrieved March 7, 2015.
  246. ↑ Kanavy HE, Gerstenblith MR (December 2011). "Ultraviolet radiation and melanoma". Semin Cutan Med Surg. 30 (4): 222–228. doi:10.1016/j.sder.2011.08.003. PMID 22123420.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)
  247. ↑ M.C.B. Hughes; G.M. Williams; P. Baker; A.C. Green (June 4, 2013). "Sunscreen and Prevention of Skin Aging". Annals of Internal Medicine. 158 (11): 781–790. doi:10.7326/0003-4819-158-11-201306040-00002.
  248. ↑ Burnett M.E. , Wang S.Q. (April 2011). "Current sunscreen controversies: a critical review". Photodermatology, Photoimmunology & Photomedicine. 27 (2): 58–67. doi:10.1111/j.1600-0781.2011.00557.x. PMID 21392107.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=بیکینی&oldid=39097735»