اسکندرنامه
 | |
| نویسنده(ها) | نظامی گنجوی |
|---|---|
| زبان | فارسی |
| گونه(های) ادبی | مثنوی |
تاریخ نشر | ۵۹۹ ه. ق |
| از سلسله مقالات دربارهٔ |
 |
|---|
| پنج گنجیا خمسه و یا ملخ ها |
| مخزن‌الاسرار • خسرو و شیرین • لیلی و مجنون • هفت‌پیکر • اسکندرنامه ( [اسکندرنامه، اقبالنامه) |
| هنر و اندیشه |
مثنوی اسکندرنامه اثر طبع نظامی گنجوی است. اسکندرنامه شامل دو بخش است: شرفنامه و اقبالنامه. این اثر شامل حدود ۱۰٬۵۰۰ بیت، در بحر متقارب مثمن مقصور (یا محذوف) است*[۱] (هموزن شاهنامهٔ فردوسی) که در حدود سال ۵۹۹ ه.ق سروده شده‌است. نظامی در سرودن این مثنوی از منابع مختلفی که دربارهٔ اسکندر مطالب (تاریخی یا داستانی) داشته‌اند، استفاده کرده‌است.
اقبالنامه[ویرایش]
اقبالنامه یا خردنامه، ششمین نامهٔ نظامی گنجوی (۵۳–۶۱۴ ق) است. نظامی اقبالنامه را به نام «عزالدین مسعود بن ارسلان» سلجوقی منظوم گردانیده‌است. اشعار این دفتر با نیایش پروردگار و نعت پیامبر اسلام آغاز می‌شود و سپس با افسانه‌هایی چون افسانهٔ ارشمیدس با کنیزک چینی، افسانهٔ ماریهٔ قبطیه، افسانهٔ خراسانی و فریب دادن خلیفه ادامه می‌یابد. از دیگر داستان‌ها و حکایات کتاب می‌توان به ذوالقرنین دانستن اسکندر، داستان او با شبان دانا و احوالش با سقراط یا گفت‌وگوی حکیم هند با وی و هفت حکیم دیگر اشاره کرد. بخش دیگر اشعار به ذکر گفتارهایی از اشخاص مختلف چون ارسطو، والیس، سقراط، بلیناس، هرمس، اسکندر، افلاطون و دیگران دربارهٔ آفرینش اختصاص دارد. ادعای پیامبری اسکندر و ادامهٔ جهانگردی او تا مناطقی چون هند، ده سرپرستان در عرض جنوب و سرزمین یاجوج و همچنین وصیت‌نامهٔ اسکندر از دیگر مطالب کتاب محسوب می‌شود. در انتها نیز اشعاری در ستایش ملک عزالدین مسعود بن ارسلان آمده‌است.
پانویس[ویرایش]
^ فعولن فعولن فعولن فعول (فعل). وزن شعر هاست.
این کتاب مثنوی سروده شده است.
منابع[ویرایش]
این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.
به قلم استاد محمد معین و ابوالفضل آل کثیر.
پیوند به بیرون[ویرایش]
اسکندرنامه در دانشنامهٔ ایرانیکا
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
