افلاس
افلاس در فقه به صفت اصلی مفلس که همانا عدم کفایت مالی شخص برای پرداخت بدهی‌هایش است، می‌گویند. در قانون تجارت ایران به‌جای واژه افلاس، از عبارت ورشکستگی استفاده شده است. در ماده ۱۲۶۵ قانون مدنی ایران هم عنوان ورشکستگی و افلاس از هم جدا شده‌اند. افلاس در لغت عبارت است از بی‌چیز شدن، نادار شدن، تنگدستی و بینوایی و ورشکستگی.[۱]در افلاس شخص مدیون به درخواست طلبکاران و با حکم دادگاه از تصرف در اموال و دارایی خود منع می‌شود،[۲] همچنین افلاس موجب سقوط دین خواهد شد.[۳]
پانویس[ویرایش]
- ↑ عمید، حسن؛ فرهنگ فارسی عمید، موسسه انتشارات امیر کبیر، تهران، چاپ ۳۳، سال ۱۳۸۴، ص ۲۱۳
- ↑ معسر طبق قانون اعسار مصوب ۱۳۱۳ «کسی است به واسطه عدم کفایت دارایی یا عدم دسترسی به مال خود قادر به تأدیه مخارج محاکم یا دیون خود نباشد.» البته اعسار به غیر تاجر اختصاص دارد و کسی معسر شناخته می‌شود که دادگاه وجود این حالت را در او احراز کرده باشد.
- ↑ در حکم اعسار که به درخواست معسر صادر می‌شود و ناظر به دین یا دیون خاص است؛ موجب سقوط دین نخواهد شد، بلکه فقط مهلتی در پرداخت دین به معسر می‌دهد و «در هر موقع که معسر به تأدیه تمام یا قسمتی از بدهی خود متمکن گردد، ملزم به تأدیه آن است.» (ماده ۳۳ قانون اعسار)
منابع[ویرایش]
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)