ادبیات معاصر تاجیکستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ادبیات معاصر تاجیکستان به یک جریان فرهنگی در دورۀ تاریخی معاصر تاجیکستان در ادبیات این کشور اشاره دارد. تاریخ ادبیات معاصر تاجیکستان با استانداردسازی زبان فارسی تاجیکی در پیوند است. به صورت تاریخی مراکز ادبی مردم تاجیک شهرهای سمرقند و بخارا بوده‌اند که اکنون در کشور ازبکستان جای دارند.

در روزگار شوروی، واقع‌گرایی اجتماعی (سوسیال رئالیسم) در ادبیات تاجیکستان جریانی محوری و تأثیرگذار به شمار می‌رفت.

در تاجیکستان ادبیات کهن پارسی را ادبیات فارس-تاجیک می‌گویند، بی‌آن‌که به زادگاه آفرینندهٔ اثر توجه نمایند.[نیازمند منبع]

یادبود نویسندگان تاجیک در شهر دوشنبه.

پیشگامان ادبیات معاصر تاجیکستان[ویرایش]

سه نویسنده، برترین نویسندگان نخستین نسل ادبیات فارسی تاجیکی شوروی خوانده می‌شوند. صدرالدین عینی (۱۸۷۸ تا ۱۹۵۴)، نویسنده و آموزگار نوگرا که با شاعری آغاز کرد ولی پس از آن آثاری به نثر نیز آفرید. کارهایش دربرگیرندهٔ سه رمان بزرگ است که مسائل اجتماعی منطقه را در روزگار خان‌نشینی بخارا به تصویر می‌کشد. عینی نخستین رئیس فرهنگستان علوم تاجیکستان می‌باشد.

ابوالقاسم لاهوتی (۱۸۸۷ تا ۱۹۵۷) شاعری ایرانی که به دلایل سیاسی به اتحاد شوروی و مشخصاً تاجیکستان مهاجرت می‌کند. او اشعار غنایی و اجتماعی-واقع‌گرایانه می‌نوشت. شاعر دیگر، میرزا تورسون‌زاده (۱۹۱۱ تا ۱۹۷۷) می‌باشد که ادبیات شفاهی فارسی تاجیکی را گردآوری کرد، اشعاری دربارهٔ دگرگونی‌های اجتماعی تاجیکستان سرود و آثاری در زمینه‌های سیاسی روزگار خویش آفرید. از آن نسل تا کنون، شاعران، رمان‌نویسان، نویسندگان داستان‌های کوتاه و نمایش‌نامه‌نوسان فراوانی در تاجیکستان ظهور کرده‌اند.

نویسندگان برجسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]