ابوعمرو حفص بن سلیمان بن مغیره کوفی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابوعمرو حَفْصْ بِن سلیمان بن مُغیره کوفی به «اسدی کوفی» اشتهار داشت و نیز او را بزّاز می‌گفتند. قاری قرآن بود. راوی عاصم بن ابی النّجود. وی ربیب عاصم بود، یعنی فرزند زوجه او.

ذهبی در کتاب خویش آورده: «حفص در نقل حدیث حافظهٔ خوبی نداشت ولی در قرائت قرآن مورد اطمینان است. وی گفته‌است که با عاصم در قرائت قرآن هیچ مخالفتی نکرده‌است مگر در یک حرف از سورهٔ روم، الله الذی خلقکم من ضعف که حفص کلمه ضعف را با ضمه خوانده‌است، ولی عاصم آن را با فتحه خوانده‌است.»[۱]

پانویس[ویرایش]

  1. البیان؛ ص ۱۷۰

منابع[ویرایش]

  • الفهرست: ۳۱،
  • تاریخ بغداد ۸: ۱۸۶،
  • طبقات ابن الجزری ۱: ۲۵۴،
  • تهذیب التهذیب ۲: ۴۰۰،
  • میزان الاعتدال ۱: ۵۵۸،
  • الوافی ۱۳: ۹۸.