ابن خالویه
ابوعبداﷲ حسین بن احمد بن خالویه (درگذشته ۳۷۰ ه.ق) از نحوشناسان و دستوردانان زبان عربی اهل همدان ایران و شیعه مذهب بود. شرح حال او را در عموم کتب معتبر رجال می‌توان یافت. ابن خالویه در سال ۳۱۴ قمری پس از رسیدن به سن رشد برای تکمیل تحصیل و آموختن فنون مختلف دانش وارد بغداد شد و با بزرگان اهل علم در هر فن ملاقات نمود و از محضر هر یک بهرهٔ علمی گرفت. از آنجا به شام رفت و سپس به حلب رفت و در آن دیار متوطن شد. در حلب کار وی بالا گرفت و در فضل و دانش شهرهٔ آفاق شد و در همهٔ علوم سرآمد گردید. علمای هر دیار از اطراف و اکناف عالم برای استفاده از محضر او به شهر حلب کوچ می‌کردند. او به سال ۳۷۰ درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد.[۱]
آثار ابن‌خالویه[ویرایش]
- إعراب ثلاثین سورة من القرآن.
- الالفات.
- الحجة فی القراءات السبع.
- لیس فی کلام العرب.
- رسالة فی أسماء الریح.
- شرح دیوان ابوفراس حمدانی.
- شرح مقصورة ابن درید.
- مختصر فی شواذ القرآن.
- کتاب الاشتقاق.
- کتاب الجمل در نحو
- کتاب اطرغش در لغت
- کتاب المبتدی
- المقصور والممدود
- المذکر و المؤنث
- کتاب لیس. (ابن الندیم)
- لغتنامه دهخدا: ابن خالویه.
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- درخشان، مهدی (۱۳۷۴)، بزرگان و سخن سرایان همدان، جلد اول، بعد از اسلام تا ظهور سلسلهٔ قاجار، تهران: انتشارات اطلاعات
پیوند به بیرون[ویرایش]
.jpg)
 | این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک نویسنده، شاعر یا نمایش‌نامه‌نویس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |