گفتوگو
گفتوگو[۱] نوعی برهمکنش بین دو یا چند نفر و ارتباطی بداهه بین دو یا چند نفر از مردم در راستای رسوم است. تحلیل گفتوگو شاخهای از جامعهشناسی است که به مطالعۀ بافت و ساختار رفتارهای انسانی با نگاهی عمیقتر به رفتارهای گفتوگو میپردازد. [۲] یکی از اولین متفکرانی که بر گفتوگو برای یافتن حقیقت تأکید میکرد، سقراط بود. او معتقد بود آفرینشِ معنا در پرتو گفتوگو حاصل میشود. بدون مکالمه نمیتوان انتظار شنیدن و همرأیی داشت. هیچیک از مکالمات سقراطی برای قانع ساختن یا مخالفت ورزیدن نبود. او شالودهٔ این مکالمات را فهم و تفهم میدانست. اساساً گفتوگو راهی برای فهمیدن است، راهی که خود نیز بخشی از این دانایی را شکل داده و تنها ابزار دست یافتن به فهم صحیح نیست.[۳] گفت و گو می تواند در قالب های مختلفی از جمله عصبانیت، مهربانی، خوشحالی،خشن، به آرامی ، با لطافت، با سبکی متن و ... باشد. گفت و گو می توانید بر سر یک موضوع به واسطه دو تا چند نفر به صورت شفاهی انجام شود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منبع[ویرایش]
- ↑ علیزاده طوسی. ««گفتوگو» بنویسیم یا «گفتگو» ؟». بیبیسی فارسی. بایگانیشده از اصلی در ۳ نوامبر ۲۰۱۸. دریافتشده در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۸.
- ↑ مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Conversation». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲۸/۹/۲۰۱۱.
- ↑ «گفتگو راهی برای فهمیدن است/ عناصر اصلی گفتگو». بایگانیشده از اصلی در ۶ ژوئیه ۲۰۱۲. دریافتشده در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۲.